‘Twentse’ skiër Marvin van Heek richt zich nu op Winterspelen 2018

Hij was er van de zomer nog zo van overtuigd dat hij in februari volgend jaar aan de Winterspelen in Sotsji zou meedoen. En als hij, Marvin van Heek (22), dan een medaille zou winnen, dan zou hij de Nederlandse pers in het Nederlands te woord staan, had hij zich voorgenomen. Om die taal te leren, heeft hij lijstjes zelfstandige naamwoorden op zijn koelkast in zijn appartement in Annecy (Frankrijk) geplakt. Maar zijn geluk, opgenomen worden in de Amerikaanse ski-ploeg, betekende ook pech: hij liep een rugblessure tijdens een trainingskamp op die hem minstens twee maanden van de latten afhoudt. Kwalificeren is nu vrijwel onmogelijk.

Ook al had ik mee mogen doen in Sotsji, dan nog zouden de spelen in 2018 mijn belangrijkste doel zijn

Ineens was Marvin van Heek in Nederland wereldnieuws: in hetzelfde jaar dat hij zijn wereldbekerdebuut maakte, op 3 februari 2012 in Chamonix, eindige hij in december op de achtste plaats tijdens de wereldbeker afdaling in Val Gardena. Harald de Man was in 1998 in Aspen de laatste Nederlander die wereldbekerpunten scoorde. Dus Nederland stond op zijn kop, behalve schaatsers hadden ‘we’ ineens ook een skiër voor de Spelen, dachten ‘we’. Want die achtste plaats was in principe ook goed voor een Olympische nominatie. Maar daarmee ging het Nederlands Olympisch Comité (NOC) niet akkoord: de weersomstandigheden tijdens de wedstrijd waren heel verschillend geweest voor de skiërs. Met andere woorden, de hoge ranking was gewoon geluk… Van Heek houdt zich netjes: “Het was inderdaad een rare race, het weer veranderde snel, ik moest in de mist skiën, maar dat hebben maar weinig mensen gezien. Ik heb nu met het NOC afgesproken dat ik bij de komende zes wereldbekerwedstrijden twee keer bij de eerste twintig moet eindigen om alsnog naar de Spelen van Sotsji te mogen.” Maar dat zei Van Heek dus afgelopen zomer in zijn kleine appartementje aan de rand van Annecy waar hij ’s zomers woont, in de winter verkast hij naar Val Thorens. Team USA. Hij begroette ons enthousiast: “Ik heb groot nieuws. Ik heb net gehoord dat ik word opgenomen in het Amerikaanse team.” Trainen met Bode Miller en Ted Ligety, het kan slechter. Het idee dat een Olympische kandidaat zich voorbereidt in een buitenlands team, heeft Van Heek ‘afgekeken’ van andere sporters. “Jongens uit Liechtenstein en Moldavië deden het ook.” Het is natuurlijk goedkoper dan een compleet eigen team optuigen, maar de Amerikanen wensten natuurlijk wel een vergoeding. En wie betaalt dat? “Mijn vader en de skibond.” Twee paspoorten. Marvin van Heek beschikt dankzij zijn Nederlandse vader en zijn Franse moeder over twee paspoorten. “Ik versta Nederlands als je het langzaam spreekt, kan het lezen, maar ik spreek het nog niet. Ik ben wel heel trots op mijn Nederlandse roots. Samen met mijn broer keek ik bijvoorbeeld naar de voetbalwedstrijd Nederland-Frankrijk, ik was dan altijd voor het Nederlandse team.” De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat als Van Heek ook in zijn geboorteland een topper was, hij niet voor Nederland zou uitkomen. Hij kon in de winter van 2012-2013 (zijn eerste volledige seizoen in de wereldbeker) precies zien waar hij stond en wat zijn capaciteiten waren, hij had hetzelfde topmateriaal als de rest van de wereldtop, maar hij kwam – behalve dan in Val Gardena – tekort. Maar niet getreurd, dankzij zijn Nederlandse vader mag hij namens Nederland uitkomen. “Dat klopt, de Fransen maken daar ook grapjes over. Maar voor de rest is het alleemaal hetzelfde, we moeten zo hard mogelijk naar beneden, en we hebben allemaal dezelfde angst.” Gouden Lepel. Zijn naam doet vermoeden, in elk geval in Twente, dat hij met een gouden lepel in zijn mond is geboren en dat het rijkeluiszoontje zich alles kan permitteren. Marvin is inderdaad lid van de textielfamilie Van Heek en is een directe afstammeling van Gerrit Jan van Heek (1837-1915). Hij werd geboren als zoon van de in skiplaats Val Thorens gevestigde horecamanager Hendrik Jan van Heek en de Fran.aise Martine Borel. “Mijn ouders zijn in Frankrijk van ‘scratch af ’ aan begonnen. Het is hun wel voor de wind gegaan, het klopt dat ze mij en mijn broer Kevin (autosport) financieel bijstaan.” Marvin komt regelmatig in Nederland, meestal in Amsterdam waar familie van hem woont, maar hij heeft ook Enschede bezocht. “Ik ken de geschiedenis van Van Heek en ik ben er trots op.” Het straatnaambord ‘Van Heekplein’ hangt aan de muur. 2018. Hij is in november 22 jaar geworden. Over vier jaar worden de Winterspelen in Pyeongchang in Zuid-Korea. “Dan ben ik 26 jaar en dan zal ik hopelijk op mijn top zijn. Ook al had ik mee mogen doen in Sotsji, dan nog zouden de spelen in 2018 mijn belangrijkste doel zijn. Ik doe er alles aan om dan te slagen, maar een medaille voor Nederland kan ik niet garanderen. Maar dan zal ik wel in het Nederlands jouw vragen kunnen beantwoorden…”