Van accountant in Nederland tot truffelkoning in Australië

Twee jonge mensen uit Overijssel verkochten een jaar of zes, zeven geleden hun boeltje in Nederland (Kampen/Nieuwleusen) en gingen ‘down-under’. Desirée de Graaf is pas moeder geworden en doet maatschappelijk werk en Sake van Weeghel (37) is nu CEO bij het grootste wijn- en truffelbedrijf van het zuidelijk halfrond.

Sake van Weeghel en Desirée de Graaf hebben hun heil gevonden in Australië.

Truffels zijn een soort champignonachtige paddenstoelen. “Het is een schimmel, het is een afstammeling van de paddenstoelenfamilie. En vooral de zwarte truffels zijn een lekkernij.” Hij wist ongeveer niets van truffels. Hij is in Nederland opgeleid tot accountant, werkte bij het gerenommeerde KPMG. En hij was nog nooit in Australië geweest toen hij zich er definitief vestigde… “Ik ben een jaartje wezen backpacken in Australië en Nieuw-Zeeland. Terug in Nederland ging ik weer werken, ontmoette Sake en kocht een huisje in Zwolle.” Maar bij haar knaagde het. “We hebben veel gereisd en dan praat je er wel eens over hoe het zou zijn om in dat desbetreffende land echt te wonen en te werken. Waar zouden we heen willen: Canada, Australië, Nieuw-Zeeland? Omdat Desirée als backpacker door Australië heeft gereisd, hebben we voor dat land gekozen.” Ze zegden hun baan op en kochten een ticket. “We waren niet ontevreden, het avontuur trok.” Sake had al snel spijt. “We kwamen aan in Perth en ik vond het afschuwelijk die eerste drie dagen. Het was 40 graden, we zaten in een foute wijk in een backpackershostel en ik dacht ‘waar ben ik in godsnaam mee bezig?’”

De mensen zijn toch, hoe zeg ik het netjes, van origine een beetje oppervlakkig

Water.

Maar het veranderde snel aan de Australische westkust met zijn fraaie ondergaande zon, zijn dolfijnen en kangoeroes. “Via KPMG heb ik contact gelegd in Australië.” Hij kon aan de bak. In het land dat 180 keer groter is dan Nederland en waar slechts iets meer mensen wonen (18 miljoen) is een gigantische vraag naar geschoolden. “Australië is een jong continent dat als beschaving pas 150, 200 jaar bestaat. Ze hebben een gigantische snel groeiende economie, maar ze moeten voorzichtig omspringen met de grondstoffen die ze hebben. In Nederland is het vanzelfsprekend om 24 uur per dag water uit de kraan te krijgen. In Perth worden dagelijks oproepen gedaan via radio en televisie om voorzichtig om te gaan met water. Je krijgt zelfs een boete als je je tuin sproeit op een dag dat het niet jouw waterdag is. Zo is het ook met elektriciteit. De infrastructuur is nog niet robuust genoeg om een grote vraag aan te kunnen. Dat merken we sterk in Perth. Perth is, met 1,1 miljoen inwoners, ‘booming’ en er worden veel goud, nikkel, aluminium, olie en gas verhandeld. Er is de laatste tien jaar een gigantische vraag naar mensen geweest. Grote oliemaatschappijen verplaatsen hun hoofdkantoor naar Perth, groeien binnen drie jaar van 250 naar 2500 man. Dat levert grote problemen op met water, elektriciteit, huisvesting, infrastructuur.”

Marokkaan.

Van Weeghel was de Marokkaan bij KPMG in Perth, hij werd door zijn collega’s niet direct geaccepteerd. Ze zagen bijvoorbeeld hun promotiekansen slinken. “De mensen zijn toch, hoe zeg ik het netjes, van origine een beetje oppervlakkig en we hebben heel veel teleurstellingen gehad. Ook bij het opbouwen van vriendschappen.” Na twee jaar bij KPMG zag hij een advertentie van de Wine and Truffel Company die een financiële man zocht. Dat hij nog geen truffel van een aardbei kon onderscheiden, was minder van belang dan zijn financiële en fiscale kennis. “En ik houd wel van een glaasje wijn, maar ik wist er heel weinig van.” Hij maakte blijkbaar indruk, na een paar maanden verkaste de bestuursvoorzitter en toen schoof hij door. Hij leidt nu een bedrijf dat jaarlijks honderden kilo’s truffels oogst, die naar veertien landen worden geëxporteerd. “En onze Australische wijn is echt geweldig. Een fles kost rond de achttien euro.”

Marco Borsato.

Helemaal los van Nederland zijn ze niet. Ze kwamen bijvoorbeeld speciaal terug om hier te trouwen. “Dertig jaar historie poets je natuurlijk niet zo weg.” Definitief terug naar Nederland zien ze voorlopig ook niet zitten. “Hoewel, ik fietste van de week in Nieuwleusen door de regen en dat had toch ook wel weer wat. Een ‘Dutch butcher’ die kroketten en frikadellen verkoopt is daar wel, maar het fenomeen snackbar bestaat niet.” Tegenwoordig kan alles via internet worden besteld. Muziek van Marco Borsato, zijn favoriet ‘download’ hij gewoon. Ze filosoferen wel eens over hun toekomst. Van Weeghel wil nog wel naar Italië of Frankrijk. “Daar hebben ze ook truffels. Dan zijn we wat dichter bij het thuisfront maar nog steeds in een ander land, in een andere omgeving. Nee, ik ben niet klaar met Nederland, maar vind de mensen soms zo kneuterig. Mopperen als er in een kiosk in Kuala Lumpur geen Telegraaf te koop is.” Desirée is wat terughoudender. “De afgelopen jaren zijn voor ons een gigantische rollercoaster geweest. Vanaf het moment dat wij besloten om te emigreren, ons huis te verkopen, alle spullen te verkopen, vrienden vaarwel te zeggen en familie tot ziens te zeggen. Met vier koffers zijn we aangekomen in Australië, natuurlijk met een beetje geld. Wij hebben een huis gebouwd en we hebben allebei een goede baan, maar dat ging niet allemaal zonder slag of stoot. Het is voor iedereen aan te raden. Veel mensen zeggen dat het hun geweldig lijkt, maar bijna niemand heeft het lef die stap te zetten. Dan ga je jezelf op een andere manier leren kennen. Dat eerste halfjaar in Australië was het bloed, zweet en tranen. Er is integratieproblematiek in de zin van dat mensen je niet een, twee, drie accepteren. Maar daar moet je doorheen.”