Karin Lindenhovius, letterlijk een overlever uit de Achterhoek, bedacht Fred&Douwe

‘Ik proef het verschil niet tussen Heineken en Grolsch’

Karin Lindenhovius wil het horecaconcept Fred&Douwe weloverwogen laten groeien.

Karin Lindenhovius (35) bedacht het horecaconcept Fred&Douwe, een horecagelegenheid vernoemd naar twee Nederlanders die ons aan koffie en bier hielpen: Freddie Heineken en Douwe Egberts. Inmiddels zijn er drie Fred en Douwes, in Doetinchem, Enschede en Deventer. Freddie Heineken (in de oude Alambra) in Enschede – het centrum van het land van Grolsch. “Andries of Jan bekt niet zo goed. En ik drink wel bier, maar ik proef het verschil niet tussen Heineken en Grolsch… Sorry.”

Lindenhovius wordt nog steeds herkend van haar deelname van de eerste editie van Expeditie Robinson, een televisieprogramma dat over ‘survivallen’ ging. “Ik ben een vergane-glorie-bekende- Nederlander. Mensen spreken me soms nog aan en het verbaast me dat ze gewoon weten waar ze me van kennen.” Lindenhovius won, kreeg 50.000 euro overgemaakt, waarvan ze tien mille aan haar medefinalist gaf, ze ging op reis, kocht een snowboard en een stereo en van het laatste geld ging ze studeren aan Nijenrode. Hoe komt een dame uit het land van de Zwarte Cross bij Expeditie Robinson terecht? Dat blijkt een heel verhaal. Lindenhovius had de hotelschool in Den Haag gedaan. “Ik zag een advertentie in de krant waarop ik reageerde, maar dat bleek later voor een heel ander programma te zijn. De Bus. Maar dat wist ik niet.”

De Bus

De Bus was het antwoord van de concurrentie op Big Brother; de programmamakers hadden elf mensen nodig, Lindenhovius was nummer twaalf. Ik werd nog gebeld of ik toch wilde meedoen, want er was iemand afgevallen, maar ik vind het een stom programma waaraan ik niet wilde meedoen. Maar ik stond toen wel in het bestand. En ze wisten precies wat voor vlees ze in de kuip hadden, want ik had een heel weekend lang lichamelijke testen gedaan en zelfs een psychologische test.” Drie maanden later belde NET5 opnieuw, nu voor Expeditie Robinson dat in Maleisië zou worden opgenomen. “Ik stond op het punt om twee maanden naar Australië te gaan, ik zat tussen twee studies in, dus dacht, ‘Maleisië, dat is halverwege Australië, de helft van het ticket…’” Toch twijfelde ze, ze belde zelfs af, maar liet zich door de producent overhalen te blijven door haar te verzekeren ‘dat ze haar echt niet dood zouden laten gaan’.

Je moet een goed gevoel hebben bij een stad en een locatie

En dat klopte, toen ze op het punt stond haar tanden te zetten in een giftige vrucht, werd ze gewaarschuwd. Maar ze raakte in een paar weken tijd wel vijftien kilo kwijt. “Toch was het een prachtige ervaring; wakker worden in het warme zand, terwijl de oceaan over je voeten spoelt: één met de natuur.” Ze won, “omdat ik,” zoals ze zelf zegt, “niet zo snel boos word en niet zo snel ruzie maak.”

Sara Lee

Terug in Nederland deed ze een businesscourse bij Sara Lee, het moederbedrijf van Douwe Egberts. “Het bedrijf kampte met een dalende koffiemarkt onder jongeren. Later ben ik bij Heineken aan de slag gegaan en daar hadden ze precies hetzelfde probleem. Een merk is ontzettend belangrijk in de beleving van jongeren. Toen kwam ik op het idee van Fred&Douwe: het zijn echt Nederlandse merken met producten die ook veel thuis worden gedronken. Het zijn bedrijven waar Nederland trots op kan zijn.” Het idee werd uitgewerkt door haar broer Frederik (en een vriend Sjoerd) die erop afstudeerden aan de hotelschool. “Dat was wel handig, want zo hadden we meteen een uitgewerkt plan. Zelf werkte ik op dat moment bij Heineken waardoor belangenverstrengeling op de loer lag. En we spraken af dat het mijn idée was en dat ik later mee zou kunnen doen.” En zo geschiedde drie jaar na dato.

Ik ben me er heel erg van bewust dat we daar in het begin niet goed gepresteerd hebben

Heineken

Expeditie Robinson maakte haar bekend als een stevige tante. Dat bleek later handig toen de CEO van Heineken haar herkende en wist wat ze in huis heeft. Ook latere gesprekken bij banken verliepen iets voorspoediger. Maar het ondernemerschap zat er al in bij Lindenhovius, dat heeft niets met de survival op Maleisië van doen. “Ik kom uit een ondernemersgezin. Ik ben niet anders gewend. Mijn vader had verschillende zaken en thuis kreeg ik te horen dat ik er ook van mee at, dus ik werd ook geacht mee te helpen.” De drie Fred&Douwes zitten ‘veilig’ in het oosten van het land. Ze exploiteert nog een restaurant (Deeeg!) in Doetinchem. Terwijl ze deels in Amsterdam woont en studeerde in Den Haag en Breukelen. Angst voor het westen? “Doetinchem was onze eerste vestiging, acht jaar geleden. Deventer bestaat nu vier jaar. Voordat we op Deventer uitkwamen, hebben we overal rondgekeken: Groningen, Leeuwarden. Dordrecht, Eindhoven, Tilburg, Roermond zelfs. Je moet een goed gevoel hebben bij een stad en een locatie. En Deventer was meteen goed. In de grote steden in het westen zijn al vergelijkbare concepten en je hebt het daar over heel andere huurprijzen.” Er lagen plannen klaar om elk jaar een Fred&Douwe te openen, maar de crisis heeft die ontwikkeling getraineerd.

Niet hip

Fred&Douwe is niet hip. “Wij willen modern zijn en trendy, maar niet hip. Bewust niet. Hip is in of uit en dat is gevaarlijk. “Toen we in Enschede van start gingen, hadden we een heel mooie prognose, maar die halen we niet. Toch gaat het wel goed. We moeten vet op de botten kweken en rustig aan doen. We kunnen aan al onze verplichtingen voldoen. We groeien zelfs, dus wat dat betreft ben ik heel tevreden. Dit jaar komt er geen Fred&Douwe bij, maar 2011 kan er heel anders uitzien. In haar vriendenkring is bekend dat behalve horeca ook een boetiek op de wensenlijst van Lindenhovius staat. Ja, bij Fred&Douwe kun je natuurlijk bier en koffie krijgen. “We richten ons op iedereen van nul tot honderd; van ’s ochtends tot ’s avonds, van de koffiedrinker, de luncher, de borrelaar, de eter tot de stapper. We hebben voor de kinderen een kinderhoek waar ’s avonds een cocktailbar staat.” Het is een weloverwogen concept met veel mogelijkheden waar de recessie een spaak in het wiel stak om niet te spreken van roet in het eten gooide, want de keuken liet de eerste tijd te wensen over. “Ik ben me er heel erg van bewust dat we daar in het begin niet goed gepresteerd hebben. Er zijn dingen fout gegaan. Maar het heeft onze hoogste prioriteit; we hebben zelfs de hulp ingeschakeld van een meesterkok die samen met ons de menukaart heeft vormgegeven onze koks begeleidt. We zijn nu zover dat we weer achter onze keuken staan en daarmee naar Karin buiten treden.