Almelose meubelboulevard houdt Pim Polman in de benen

De lege agenda en de verveling

Volgens het zakenblad Quote zijn de beide bedrijven van Polman ongeveer 36 miljoen euro waard. Zijn vermogen is verminderd, dat is in overeenstemming met de opstelling van de banken ten opzichte van Polman die hem op een zwarte lijst zouden hebben gezet.

Pim Polman heeft graag mensen om zich heen, maar die tijd is geweest. Bij de bedrijfsmakelaardij werken er tien en bij de houthandel ook.

Is hij gek of boerenslim? Feit is dat Pim Polman gek is op publiciteit en graag plezier maakt. Of hij nu met een kanariegeel sportautootje over de Military rijdt, zijn naam verbindt aan een voetbalstadion of een levensgroot spandoek aan een leeg pand ophangt, Polman is altijd in voor een geintje. Hij is nu in grootte de vierde bedrijfsmakelaar van Twente, maar hij verveelt zich te pletter. In zijn houthandel werken nog slechts tien mensen, Polman Cargo bestaat niet meer en de makelaardij ligt praktisch stil. Het gaat niet goed met de enig overgebleven ambassadeur van Enschede.
Heel af en toe hebben we de indruk dat we met de echte Pim Polman praten. Als hij bijvoorbeeld zegt: “Ik houd van mensen, ik vond het prachtig om al die vrachtwagens af en aan te zien rijden. ‘s Ochtends liep ik altijd graag door de fabriek, als de mensen het hout aan het bewerken waren, aan het drogen. Ik heb graag mensen om mij heen.” Vaker kijk ik mijn collega of de fotograaf wanhopig aan als hij bijvoorbeeld en honkbalknuppel uit de kast haalt. “Dan zijn jullie weer op tijd weg.” Maar ook om te laten zien wat je kan maken van het houtafval. “Mooi hè,” strijkt hij liefkozend langs de knuppel. Een vrijwel leeg bureau, een zeer opgeruimde kamer, een grootbeeld televisie in de hoek. “Ik wil graag een open haard, dat vind ik gezellig, maar ik vind het veel te duur om er één te laten aanleggen. Ik overweeg nu zo’n namaakkachel. Wat maakt mij het uit dat het nep is, ik vind het mooi, gezellig.” Geen computer, wel veel water. “Willen jullie nog koffie? Wie zal ik nu eens bellen?” Een andere dame arriveert die wordt voorgesteld als zijn dochter. “Wie van de heren zou je uitkiezen,” vraagt hij. “Ach, ik ben wel wat gewend,” lacht ze als we ons verontschuldigen voor nota bene zijn opmerkingen.

Agendaruimte

We hebben hem al maanden geleden vastgelegd, tijdens diverse bijeenkomsten bevestigd (‘je komt toch wel hè Polman’), angstig dat hij op het allerlaatste moment zou afzeggen. Misschien dat hij dat ook wel van plan was, maar toen hij hoorde dat hij naast Cor van Zadelhoff aan tafel zou zitten om te praten over de makelaardij, was de twijfel weg, lazen we in zijn ogen. Er is namelijk een verleden. In columns in het Twents opinieweekblad De Roskam hebben we zijn fratsen, zijn neigingen om op te vallen, zijn publiciteitsstunt flink over de hekel gehaald. Maar hij blijft apart, ook een woord dat hijzelf regelmatig gebruikt. Ondernemers hebben volle agenda’s, is onze ervaring. “Even het gesprek doornemen. Is goed, kom nu maar. O, je kan zelf niet. En morgenochtend om 8 uur? Ik ben hier al om 7 uur. Ja, ik zorg altijd dat ik in de agenda ruimte heb.” Pim Polman wordt niet gehinderd door zware opleidingen, met moeite haalde hij de mulo. Hij schooierde wat bij in de houthandel van zijn vader, het bedrijf nam hij later over en het groeide onder zijn leiding uit tot een bedrijf met 130 werknemers. Hij importeert hardhout (meranti) uit Maleisië dat vroeger in Nederland gezaagd, gedroogd en verlijmd werd. Later werd dat werk verplaatst naar Maleisië omdat het daar goedkoper kon. In de goede tijd reden er wel honderd vrachtwagens tussen Rotterdam en Enschede.

‘Ik liep altijd graag door de fabriek, als de mensen het hout aan het bewerken waren’

Netjes en schoon

Hij houdt van auto’s, hij houdt van vrachtwagens en richtte Polman Cargo (met honderd trekkers en 130 aanhangers) op omdat hij dacht aan het transport te kunnen verdienen. Hij houdt van netjes, schoon en opgeruimd. En misschien heeft die karaktereigenschap hem wel de kop gekost in het vervoer. Hij betaalde keurig de CAO-lonen en had zoals gezegd het mooiste materieel. De concurrentie in het wegtransport is moordend. Polman hamert er op dat Polman Cargo niet failliet is gegaan. Nee, maar als hij de activiteiten niet had gestopt was dat wel gebeurd. “Nog nooit is er bij mij een bedrijf failliet gegaan. Dat doe ik niet, zo zit ik niet in elkaar. Ik heb iedereen betaald tot op de laatste cent. Ik ben geen man die een BV-tje laat ploffen.” Bij zijn houtbedrijf dat alleen importeert en verhandelt aan timmerfabrieken en houthandelaren werken tien mensen die samen zorgen voor een omzet van ongeveer 25 miljoen euro. “Wij voeren het hout in en wij hebben geen enkele toegevoegde waarde buiten de financiering van het hout en de logistiek. Daar heb je dus geen honderd man meer voor nodig.”

Zwarte lijst

En sinds anderhalf jaar werkt hij serieus als bedrijfsmakelaar voor derden. “Dat loopt stroef,” erkent hij. “De agenda is bijna leeg, maar dat is bij andere makelaars niet anders. Er is nog wel werk, van de week nog een transactie gedaan voor een accountantskantoor.” Zelf heeft Polman ongeveer 25 panden, maar hij wil niets zeggen over de waarde van zijn eigen vastgoedportefeuille. Volgens Quote zijn beide bedrijven van Polman ongeveer 36 miljoen euro waard. De afgelopen jaren is (op basis van informatie van Quote) zijn vermogen verminderd. En die informatie is in overeenstemming met de opstelling van de banken ten opzichte van Polman. Hij zou op een zwarte lijst staan en dus zijn eigen tekorten moeten financieren. We leggen Polman de vraag voor of het handig is om je eigen panden te laten verhuren door je eigen bedrijf, maar ook voor derden panden te zoeken of te verhuren. “Ik maak me druk om elk pand, of het nou van mezelf is of van een ander. Ik bied niet altijd eerst mijn eigen panden aan. Het gaat erom wat de klant zoekt. Het gaat om meer, nieuwe panden zijn bijvoorbeeld BTW belast, oude panden kunnen goedkoper weg en zijn niet BTW belast.”

Woordvoerder

Polman beleeft zijn ‘finest houre’ achter de tafel naast Van Zadelhoff die gewend is dat de journalisten bijkans door het stof kruipen voor hem en hem bejubelen. “De klant is toch niet naïef. Je kunt een klant maar één keer belazeren.” Maar DTZ Zadelhoff doet bewust niets in projectontwikkeling. “Ik heb er geen enkel probleem mee als een makelaar ook ontwikkelt, als hij zijn positie maar duidelijk maakt. Onze filosofie is inderdaad om het niet te doen, want ik vind dat het bij onze mensen de aandacht afleidt. Je doet het één of het ander. Maar dat wil niet zeggen dat een andere bedrijfsfilosofie slechter is.” U hebt een goede woordvoerder, heer Polman. Hij reageert droogjes: “Gaat wel lekker zo.” Heeft meneer Van Zadelhoff nog een tip voor de leegstaande panden van Polman? Van Zadelhoff: “Kijk, de markt regelt het zelf. Als het aanbod te groot is, dan zal er minder toegevoegd worden en sommige panden zullen wellicht een andere bestemming krijgen, voor woningen bijvoorbeeld. En ik ben er zeker van dat op termijn de vraag weer toeneemt. Zeker in Twente met die prettige arbeidsomgeving. Het is een groot verschil of we over Amsterdam praten of over het oosten van het land. In Amsterdam zitten we met een heel serieus overaanbod van kantoren. Dat maakt het vestigingsklimaat voor buitenlandse bedrijven alleen maar leuker.”

‘Ik zeg u, de relaties zijn niet verziekt, de markt is gewoon levendig’

Almelose meubelboulevard

Maar de nood was bij Polman blijkbaar zo hoog dat hij een levensgroot spandoek op een leeg pand liet ophangen waarin hij potentiële huurders uitlegde dat de markt nu ideaal is om je slag te slaan. Polman redt het volgens de kenners dankzij de Almelose meubelboulevard die voor 80% van hem is en voor 100% verhuurd. Polman bevestigt dat beeld, maar Van Zadelhoff ergert zich opnieuw: “Is uw belangstelling naar wat een ander doet niet een beetje te groot, ontaardt dat niet in nieuwsgierigheid? Ik vind het veel belangrijker of iemand maatschappelijk goed zaken doet. In Amsterdam koopt meneer De Vlieger een groot pand en dan vragen een heleboel mensen zich af hoe hij het doet.” Polman: “Ik kan je wel vertellen dat het spandoek verdomd goed heeft geholpen. En niet alleen voor die locatie, waar intussen twee lagen zijn verhuurd, maar ook op andere plekken. De prijs weet ik niet, maar ze zitten er wel in. Het maakt me niet uit wat anderen vinden van mijn actie, maar er is wel beweging in de markt gekomen en dat was mijn doel.” Polman moest het pand in Hengelo naast de studio van RTV Oost wel bouwen, want zijn vergunning liep af. Hij had beter de boete kunnen betalen, vindt hijzelf ook achteraf: “Maar op dat moment was de bouw eigenlijk onomkeerbaar. Nu krijg ik straf omdat het leeg staat en anders had ik de aannemer moeten afkopen. Als ik het nu zou moeten beslissen, had ik daarvoor gekozen.”

Uitverkoop

De woorden van Van Zadelhoff zijn goed bedoeld voor een collega die hij niet kende. Maar ook op zijn Enschedese kantoor waren ze niet gelukkig met de spandoekactie van Polman. “Ik heb ze op het kantoor in Enschede hierover niet gehoord.” Alle bedrijfsmakelaars balen ervan omdat het de markt nog meer zou verzieken. Ook de beleggers, de bouwers en zelfs zijn eigen klanten die nu vinden dat ze veel te veel betalen. “Maar dat gebeurt ook met kleding in de uitverkoop; vandaag betaal je het volle pond en volgende week hangt het voor de helft van het geld in de winkel.” Ja maar mijnheer Polman, kleding is vaak een impulsaankoop en gaat over heel andere bedragen en andere termijnen. “Ik zeg u, de relaties zijn niet verziekt, de markt is gewoon levendig.”