Albertjan Peters wil van de Seaco serieus economisch adviescollege maken

Bijten naar het baasje

Albertjan Peters wil de Seaco uitbouwen tot een serieuze adviesraad van de provincie. “Het is nu allemaal te zoetsappig.”

De Sociaal Economisch Adviesraad (Seaco) van de provincie Overijssel is een onbenullig platform. Tot voor kort debatteerden vakbondsbestuurders, ondernemers uit het midden- en kleinbedrijf en van VNO/NCW, leden van de Kamers van Koophandel met de provinciale overheid over zaken die al besloten waren. Nota bene onder leiding van de economisch gedeputeerde met veel gladstrijkende ambtenaren in de coulissen. De provincie wilde een serieus adviesorgaan met leven in de brouwerij en benoemde Arie van het Hek als onafhankelijk voorzitter, die echter al vlot gefrustreerd opgestapte. De provincie geeft het rare instituut dat ten onrechte de provinciale SER wordt genoemd nog één kans: Albertjan Peters werd benoemd. Een buldog die normaal gesproken wordt ingehuurd als anderen hebben gefaald. Peters heeft ook een belangrijk nadeel. Hij bijt ook naar het baasje: “Als de provincie de Seaco niet serieus neemt door geen eigen budget te geven, ben ik zo weer weg.”

In de visie van Peters moet de politiek zich uitspreken over wat ze precies wil met de Seaco. “Ik heb met verwondering geconstateerd dat er nu ambtelijke waarnemers bij de Seaco zitten. Dat is in mijn ogen een soort bevoogding. Het moet sprankelijker, het gaat mij allemaal in Overijssel te zoetsappig.” “We moeten af van het idee dat de Seaco met één mond moet spreken. Je kunt niet altijd het MKB, VNO/NCW, de vakbonden op één lijn krijgen. Die hebben ook hun eigen agenda. Ik heb het collegeprogramma gelezen. Dat is enerzijds behoorlijk oppervlakkig, anderzijds ambitieus doordat gedeputeerde Abbenhues het beter wil doen dan het landelijk gemiddelde. Maar ik lees niets over hoe en wat. We moeten de kwaliteiten van Overijssel sterker benutten. We noemen ons de tuin van Nederland, dat is prachtig mooi. Maar dat kun je ook interpreteren als met z’n allen lekker in een luie stoel naar de natuur zitten te kijken. Maar het gaat er natuurlijk om de bedrijvigheid vast te houden en verder te ontwikkelen. En daarin kan de Seaco zoals ik die voor ogen heb een belangrijke rol spelen.”

Als de provincie de Seaco niet serieus neemt, ben ik zo weer weg

Jaloezie

Peters wil zelf aan de slag kunnen. “Wij hebben opdracht gegeven een onderzoek te doen naar de kosten voor het bedrijfsleven van overheidshandelen. Er zijn stroperige procedures en allerhande weten regelgeving die nadelige effecten hebben voor het bedrijfsleven. Ik zeg nu niet dat we milieuregels overboord moeten zetten. Maar we laten nu alle wetten en regels inventariseren. Vervolgens komen wij als Seaco met een aanbeveling welke regels geschrapt kunnen worden en welke verbeterd moeten worden. Dan heb je een constructieve rol als Seaco. Met dit onderzoek hebben we onze begroting zo’n beetje opgesoupeerd.” Peters wil, kortom, meer geld en daardoor meer ruimte voor onderzoek. Naar een model als in Gelderland: “Waar ik met jaloezie naar kijk zijn de organisatie, de positie en het budget waarover de collega’s in Gelderland beschikken.” Peters wil niet alleen daarom nauw samenwerken met Gelderland. “Wij, de Seaco en Sopag, zouden een tienpuntenplan moeten maken voor Oost-Nederland.” Peters gaat het een jaartje aanzien. “Ik heb met mevrouw Abbenhues nog niet over mijn plannen gesproken. Er moet wel iets veranderen, er moet gewerkt kunnen worden.” Anders is Albertjan weer vertrokken.