Frank Schreve zaaide, Loek de Vries oogst bij Ten Cate

Het verhaal van de textieltovenaars

Loek de Vries en Frank Schreve hebben dezelfde visie. Waar Schreve sneuvelde, krijgt De Vries nu de ruimte.

Het succes van Ten Cate is het succes van Loek de Vries en Frank Schreve. En met de definitieve komst van Aad Veenman (CEO Stork) als voorzitter van de Raad van Commissarissen lijkt Ten Cate weer een echt koninklijk bedrijf in plaats van een soort politieke onderneming. Er is wat afgeschreven en geroddeld en over Ten Cate. In dit blad en veel andere managementbladen. Niet geheel ten onrechte want er zijn zo niet rare dan toch vreemde zaken gebeurd. De huidige bestuursvoorzitter De Vries en zijn voorgangerSchreve blikken in Twentevisie nog één keer terug op de roerige jaren negentig. Op het vertrek van Schreve, de constructie met Textielgroep Twenthe en de definitieve keuze voor technisch textiel. Een openhartig verhaal.

Om de draad goed op te pakken, moeten we nog een stapje terug, naar de tijd dat Georg Reudink aan het roer stond. Eind jaren tachtig kocht hij het denimbedrijf Atlantic Mills, in een joint venture met een Frans bedrijf. “Reudink wilde dat bedrijf helemaal hebben. De commissarissen wilden dat niet. Dat is het begin van het einde geweest omdat niemand het dan voor het zeggen heeft.” Had Reudink er van af moeten zien? Schreve: “Reudink is tegen dezelfde dingen opgelopen waar ik ook tegen opgelopen ben. Dat is dat de Raad van Commissarissen het moeilijk had met de textiel, laat ik het zo zeggen.” En die ware nte wijten aan een aantal teleurstellingen in de textiel, waardoor het roer omgegooid werd en de aandacht verschoof naar d ekunststofsector. Die joint ventures in Ierland en Griekenland beletten Schreve om zijn textielman De Vries de denimsector aan te laten pakken. Bovendien (en dat iseen precair punt) had het tweede bestuurslid van Ten Cate, Van de Sanden, de denimsector in portefeuille en die wilde dat niet overdragen aan De Vries. “We hadden een collegiaal bestuur,” aldus Schreve, die daarmee aangeeft dat hij Van de Sanden niet kon dwingen. Zo wilde de Vries ook graag Nicolon Europa en de Amerikaanse bedrijven toevoegen aan het textielcluster, maar ook dat werd tegengehouden door Van de Sanden. “Hij was bestuurder en ik groepsdirecteur,” aldus De Vries. Saillant detail is dat De Vries in 1997 aleen plan aan Schreve had voorgelegd op welke wijze de denimbedrijven konden worden gered. Met de blauwdruk van dat plan zijn de orderportefeuilles van die bedrijven inmiddels helemaal gevuld…

Schreves vertrek

Ten Cate reserveerde een paar jaar geleden 90 miljoen gulden voor de afschrijving van de denimsector. Schreve meldde dat en voegde daaraan toe dat hij de ultieme conclusie trok. Maar hij zou sowieso zijn vertrokken, zegt hij nu: “Tussen de toenmalig eraad van bestuur en de toenmalige commissarissen zat geen eenheid van denken over de toekomstige ontwikkeling van de onderneming. “Over de technische textiel dus.Het was Schreve nog wel gelukt om de Raad van Commissarissen te overtuigen Technical Fabrics terug te kopen. Terwijl De Vries eigenlijk in dezelfde periode bezig was meer bedrijven over te nemen van Ten Cate. Vanuit zijn visie “om textielbedrijven als Advanced Composit, Protect en Technical Fabrics te scharen om gemeenschappelijke kerntechnologie met daaromheen de product-marktcombinaties; je kunt van mekaars kennis en kunde gebruik maken wat leidt tot innovaties. De bedrijven moeten in niches zoals kunstgras, geotextiel, agotextiel, bouwtextiel, beschermde kleding, veiligheidskleding een leidende mondiale positie krijgen. “Die visie van De Vries werd gedeeld door Schreve en die vroeg hem die plannen niet buiten, maar binnen Ten Cate uit te voeren. Schreve was zelfs zo enthousiast dat hij toentertijd zei met deze plannen de omzet binnen een paar jaar te kunnen verdubbelen. De heren hebben gelijk gekregen, want inmiddels neemt Ten Cate op bepaalde markten leidende posities in. De Raad van Commissarissen gooide volgens Schreve in die tijd roet in het eten, wat uiteindelijk leidde tot zijn vertrek.

Interim manager

De Vries zou de hele textielsector onder zijn hoede nemen en zijn plannen ten uitvoer brengen, daarna was een plaats in de Raad van Bestuur toegezegd. Maar die toezegging kon Schreve niet nakomen, omdat er tweeslachtigheid was in het concern over de toekomst, wat zelfs ten koste ging van een grote overname in de textiel. “Het duurde gewoon een beetje lang. Dus daarom had ik er ook het volste begrip voor dat Loek de Vries zich elders ging oriënteren,” verklaart Schreve zijn toestemming aan De Vries om zich met Textielgroep Twenthe te gaan bemoeien. “Branche-verantwoordelijkheid,” noemt Schreve de helpende hand van De Vries. “Om opleidingen instand te houden zijn er meer bedrijven nodig in een regio.” In 1998 was de sfeer op het Almelose hoofdkantoor weinig plezant. Schreve en De Vries zaten op één lijn, de Raad van Commissarissen (met een belangrijke stem bij investeringen) stond daartegen over en Van de Sand en zat vooral bestuurder te zijn. Schreve vertrok, Van de Sanden vertrok, de voorzitter van de Raad van Commissarissen vertrok. Tijdelijk kwam Pruntel, maar die oplossing werd niet als blijvend beschouwd en werd ervaren als een verlengstuk van de Raad van Commissarissen. Later werd De Vries (enig) bestuurder.

Te eerlijk

De Vries legt nog eens uit dat hij een managementscontract had met Ten Cate tot mei 1998, dat er een marktconform uitbestedingscontract lag en dat alles in overleg met bestuur en commissarissen gebeurde. Hij wil niet zeggen met de kennis van vandaag (de immense claim van 70 miljoen gulden in verband met het verondersteld niet nakomen van het samenwerkingscontract) dat hij zich niet beter met Textielgroep had kunnen inlaten. In dit blad is De Vries er een aantal malen van beticht aandelen te hebben van Textielgroep Twenthe. “Ik ben geen aandeelhouder van TextielgroepTwenthe en ik heb ook nooit aandelen gehad. “Maar kunt u niet zeggen dat u zich ingelaten heeft met mensen die andere belangen hadden, kijk naar de gemanipuleerde koers. Misschien was u wel te eerlijkv oor wat u daar gedaan heeft. “Met d ewetenschap van vandaag zou ik mij nog wel een keer extra hebben bedacht. Het management van beide ondernemingen zijn nog steeds on speaking terms. Sterker nog, we laten hen zelfs in onze keuken kijken.”

Schreve: “Loek de Vries heeft een grote bijdrage geleverd aan de Textielgroep Twente want hij heeft een herstructureringsplan gemaakt. En dat herstructureringsplan wordt nu uitgevoerd en is de basis voor het huidige bestaan van de Textielgroep Twenthe. Wij hebben niet ingeschat dat er een aantal mensen als aandeelhouder en inmiddels als commissaris achter zat, die op deze manier een wending aan de situatie probeert te geven. Ik moet wel zeggen dat in de periode dat Loek een dubbele baan had, hij er niet beter ging uitzien. De wallen onder zijn ogen werden groter en groter, want hijw erkte dag en nacht. Ik merkte ook dat hij voor onze eigen Ten Cate-bedrijven net iets minder tijd, iets minder aandacht had, dat dingen minder goed gingen.” “En daarom zoeken we nu een tweedeman voor de Raad van Bestuur. De wallen onder mijn ogen komen weer terug,” grapt De Vries.

De jaarcijfers van de afgelopen jaren tonen het gelijk aan van de visie van Schreve en De Vries. De kunststof- en rubberbedrijven staan in de etalage, maar ook weer niet, omdat nadrukkelijk in de etalage staan niet goed is voor de bedrijven. En daarom wordt er ook in geïnvesteerd en gereorganiseerd waar dat nodig is. Om uiteindelijk een zo hoog mogelijke opbrengst te behalen. En dan is Ten Cate weer een echt textielconcern, maar onvergelijkbaar met vroeger. “Je vliegt tegenwoordig in textiel. We maken componenten voor de grote vliegtuigbouwers en de ruimtevaartindustrie. Ook antiballistiek en andere beschermende materialen, er komen steeds meer toepassingen. Technische textiel is ook kunstgras,” vertelt De Vries met overtuiging. Er wordt achter de schermen gesproken om overal kunstgrasvelden aangelegd te krijgen. In Amsterdam schreeuwt de Arena om kunstgras. “Ons gras is inderdaad groener,” lacht De Vries.

Wij hebben niet kunnen inschatten met welke agenda’s een aantal mensen achter Textielgroep Twente zou gaan opereren

De vraag is dan alleen nog of Ten Cate een beursnotering wenselijk acht. “Een beursnotering verleent je afnemers een zekere status. Het schept wel verplichtingen. We willen groeien, de sector biedt mogelijkheden zoals we die beschreven hebben. We verwachten zelfs met ons kunstgras een explosieve groei, we zullen dus de productiecapaciteit verder moeten uitbreiden. Uiteindelijk heb je een beurs notering ook nodig om kapitaal aan te trekken. En als dat niet meer lukt, dan kan je afvragen wat je wil, maar zover zijn we nog lang niet.”