Commentaar: Economie in Nederland

Vorig jaar was de verwachting nog dat het economisch minder zou gaan met Nederland. De halfjaarcijfers van de bedrijven tonen dat niet echt. Zij blijven hard roepen om gekwalificeerd personeel. Toch blijft er een loodzware kern van een paar honderdduizend werklozen en het aantal WAO’ers dat terugkeert in de maatschappij is praktisch te verwaarlozen. Ik begrijp het niet. Ondernemers die mij hun beleid toelichten vertellen altijd dat ‘ze het dak repareren als de zon schijnt’. Met andere woorden: in tijden van rampspoed heb je wel wat anders aan je hoofd dan allerlei ‘luxe’ te bedenken. Dat kan ik billijken. In die beeldspraak neigt de economie naar subtropisch, op zijn minst een lang aanhoudende hittegolf. Maar er worden geen daken gerepareerd. Althans, in het ‘echie’ wel, de bouwvakkers zijn niet aan te slepen. Maar wat doen we met het miljoen mensen dat buitenspel staat? Terwijl ze zo hard nodig zijn. Is het nou te warm ofzo? Ligt het aan Kok en zijn ploeg, is de Arbeidsvoorziening volstrekt machteloos? Geen wilde ideeën meer? Geen geld? Ligt het aan het ploetermodel van Blankert en De Waal? Willen de bedrijven niets, zijn de thuiszitters te beroerd? Het lichtpuntje lijkt de uitruil tussen een vierdaagse werkweek en een zesdaagse productieweek. Wellicht daardoor en de oproep van een witte raaf zoals Ter Steege in dit blad, komt er misschien beweging in de tanker van de arbeidsmarkt.