Stelletje Niek Leus en Anouk Regeling: van studie tot buitenlandstage onafscheidelijk

Samen uit, samen thuis

Nee, een romantisch verhaal over een leuk Twents stelletje dat bevrediging vindt in laboratoria voor wetenschappelijke onderzoek, naast elkaar ook de wereld (als je Amerika als zodanig wilt zien) verovert en nu zijn heil zoekt in Groningen, nee, dat soort verhalen kom je niet zo vaak tegen in Sax. Over het virus dat verliefdheid heet.

Hij heet Niek Leus (26) en komt uit Geesteren waar hij opgroeide op het platteland, na de basisschool jarenlang dag in dag uit op de fiets naar Almelo reed, daar de mavo keurig volgde en daarna het middelbaar laboratoriumonderwijs (mlo) aan het ROC in Hengelo. “Ik koos voor die opleiding omdat ik tijdens scheikunde en biologie zoveel plezier beleefde aan het doen van proefjes. Ik wilde altijd alles weten, vooral dingen die nog niet bekend zijn.”
Zij is Anouk Regeling, ook 26 jaar en komt uit Hengelo waar ze de havo heeft gedaan. Ook zij koos vervolgens
voor het mlo. Die keuze werd gevoed door verschillende testen die ze toen onderging, omdat ze op dat moment eigenlijk niet wist wat ze verder wilde. “Daaruit kwam steeds natuur en wetenschap naar voren.”

Boston

Tijdens de opleiding aan het roc in Hengelo werden Niek en Anouk verliefd. En dat zijn ze tot op de dag van vandaag, al meer dan acht jaar. Vanaf de dag dat de vonk in het laboratorium van het roc in Hengelo oversloeg, doen ze bijkans alles samen. Zoals de keuze voor de Saxion-opleiding Biologie en Medisch Laboratoriumonderzoek, in de volksmond ook wel bekend als hoger laboratoriumonderwijs (hlo). En daarna deden ze samen nog de master Moleculaire Biologie
aan de Rijksuniversiteit van Groningen (RUG) waar ze tot slot, samen natuurlijk, acht maanden stage liepen in Worcester (vijftig kilometer ten westen van Boston). Boston, de stad van de Red Sox en de Celtics, hoe kom je daar in hemelsnaam, vraag je je af. “Dankzij contacten die we tijdens de studie op Saxion hebben opgedaan. We liepen toen stage in Groningen, waar wij iemand hebben leren kennen die daar als aio (assistent in opleiding) werkte. Zij ging daarna
als post-doc naar Amerika en wij hebben contact met haar gehouden. Via haar zijn we toen uiteindelijk bij de University of Massachusetts (UMASS), Medical School, de universiteit bij het academisch ziekenhuis van Worcester terecht gekomen.”

Groningen

Het grote verschil tussen de hogeschool en universiteit werd daarbij blootgelegd.“Om in Worcester aan de slag te kunnen, moesten we alles zelf regelen. Al wil je stagelopen in Australië of op de Filippijnen, als het voldoet aan de criteria van de universiteit én als je het zelf regelt, kan alles.” Op Saxion werd een lijst met stageplekken uitgedeeld waaruit je kon kiezen. Leus en Regeling hebben toen gekozen voor een stage op het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG). Daar hebben ze vijf maanden stage gelopen op de medische oncologie. En een goede indruk achter gelaten, want bij terugkomst uit Massachusetts en na het behalen van de ‘bul’ heeft Niek al een plek gevonden als aio in datzelfde ziekenhuis, Anouk is zoekende. “Ik heb nog twee maanden nodig voor de afronding van mijn studie. Ik heb wel al een aantal sollicitatiegesprekken lopen, maar ik wil niet overhaast een beslissing nemen, want je legt je wel voor vier jaar vast als assistent in opleiding.” Maar dat hun naaste toekomst in Groningen ligt, is wel duidelijk, ze zijn daar nu ook een huis aan het zoeken.

Enschede

Bij Niek en Anouk blijkt ook hoe vervelend het is dat het MST in Enschede geen academisch ziekenhuis is. “We hebben er wel stage gelopen, maar het MST is een diagnostisch ziekenhuis waar weinig wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan, er werken maar één of twee aio’s.
De laboratoriumopleiding aan het ROC was puur diagnostiek: bloed, urine en feces bekijken en beoordelen van mensen die in het ziekenhuis liggen. Dat is heel routinematig en dat wilde ik niet, vandaar dat ik toen zeker wist dat ik de kant op wilde van het wetenschappelijk onderzoek en verder wilde leren”, zegt Anouk.
Ze wisten zeker dat ze naar Saxion in Enschede wilden gaan, toen ze een paar open dagen van andere opleidingen (waaronder die in Deventer, toen nog Hogeschool IJselland) hadden bezocht. Groningen was toen nog niet in zicht. “En in Enschede was het aantal afgestudeerden procentueel hoger. Tijdens de opleiding bleken de docenten ook goed en behulpzaam; er werd ook zelfstandigheid gekweekt, je werd klaargestoomd om te gaan werken of voor een vervolgstudie aan de universiteit. De aansluiting van Saxion naar de universiteit was beter dan bij andere hogescholen, merkten we. Tijdens colleges op de universiteit kwam het regelmatig voor dat wij al kennis hadden van bepaalde onderwerpen, terwijl studenten die van de Hanzeschool in Groningen waren doorgestroomd daarvan nog niets wisten.”

Engelstalig

Verder waren de verschillen overigens
wel groot. “Vooral het tempo. Wat je bij Saxion in een week deed, werd op de universiteit in een dag behandeld.” Niek en Anouk hebben beiden na hun algemene middelbare schoolopleiding bewust de weg van roc (vier jaar), Saxion (bachelor in tweeëneenhalf jaar – regulier vier jaar), universiteit (master ook in tweeëneenhalf jaar – zonder bachelor vijf jaar) afgelegd. Een goede keuze, vinden ze allebei terugkijkend, want studenten die rechtstreeks van het vwo doorstromen naar de universiteit, hebben het praktisch beduidend moeilijker dan zij. “Het merendeel is vaak jonger, speelser, zuipt zich klem, maar heeft vaak wel meer theoretische kennis.” Daar staat tegenover dat het voor die groep ook zeker wennen zal zijn dat de hele opleiding in het Engels wordt gegeven. “De colleges, de boeken, de presentaties, alles. Maar ook voor de opleiding aan Saxion gebruikten we al verschillende Engelstalige boeken.

New York

Aan hun Amerikaanse periode denken ze nog veel terug. “We hebben daar ‘Thanksgiving’ gevierd, ‘Halloween’.We zijn naar New York geweest, naar Washington DC, Niagara Falls. Naast de stage hebben we daar heel veel gedaan.” En het
land bevalt ze. “Mensen werken hard, maar klagen minder.” Niek en Anouk zullen zich voor vier contractjaren vastleggen aan de universiteit van Groningen (en in die tijd minstens twee wetenschappelijke artikelen publiceren en aan het einde van de periode een boekje schrijven) om zich doctor te mogen noemen. Daarna wellicht een ‘baantje’ als post-doc (“liefst weer in Amerika”), om uiteindelijk als professor een eigen onderzoeksgroep te leiden. Niek kan zich in zijn werkzame leven weinig anders voorstellen dan wetenschappelijk onderzoek doen, hem lijkt dat traject wel wat. Een goedbetaalde baan in het bedrijfsleven bij bijvoorbeeld Organon of DSM trekt hem minder. Anouk praat in een bijzin ook al wel over een gezinnetje
stichten. Het land van de onbegrensde mogelijkheden trekt hen vooral omdat er op hun gebied aldaar werkelijk onbegrensde mogelijkheden zijn. “De staat stopt daar echt veel geld in het onderzoek. In Nederland is dit niet het geval. Geld voor onderzoek moet hier komen vanuit derde geldstromen, via het KWF, de Hartstichting of andere organisaties. De staat Massachusetts alleen al stopte het afgelopen jaar 120 miljoen dollar in wetenschappelijk onderzoek.” En voor het cv staat een stage of postdoc- periode in het buitenland ook niet onaardig. “Je hebt geen schijn van kans je eigen onderzoeksgroep te krijgen als je niet in het buitenland hebt gewerkt als post-doc. “Saxion zou studenten veel meer moeten aanmoedigen om
een stage in het buitenland te doen.”