Eva Helmond gaat haar dromen achterna

‘Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk’

Jonge vrouwen nemen de macht over in de vakbeweging, dat was kort samengevat de inhoud van een artikel van het Volkskrant Magazine van september dit jaar. Het artikel was geïllustreerd met foto’s van de dames. Geen pin-ups, niet prikkelend, maar wel minstens onconventioneel: ‘Moet ik met mijn tie-ten zwaaien om mijn argumenten kracht bij te zetten?’ Onder hen: Eva Helmond (lid van het hoofdbestuur van CNV-jongeren) die dit jaar afstudeerde aan Saxion (Personeel en Arbeid).

Eva Helmond was met 20 jaar de jongste student die dit jaar haar diploma ontving; een vroege leerling die na de havo direct doorstroomde. Afkomstig uit Elst (tussen Arnhem en Nijmegen), opgegroeid in een harmonieus gezin (pa werkt bij de politie, ma op de universiteit van Nijmegen) met drie kinderen (Eva en haar broer vormen een tweeling). Kortom, groeiden maar meer kinderen zo op, zou je denken. Maar daar zit voor Eva wel het dilemma. “Ik ben heel beschermd opgegroeid. Alleen, ik heb dus nooit echt geleerd om zelf problemen op te lossen. En dan val je heel hard van een roze wolk die je ouders met alle liefde en alle respect voor jou hadden geschapen.” De harde confrontatie met zichzelf kwam toen haar vriendje de verkering uitmaakte. Hoewel ze een moeilijke tijd doormaakte, nam ze hem niets kwalijk, integendeel zelfs. “Hij belemmerde mij niet, ik belemmerde mezelf.” Nu is ze blij dat ze werd ‘gedumpt’. Het gaf haar de gelegenheid zichzelf te leren kennen. Hoewel de afstand Elst-Deventer geen onoverkomelijk probleem is, koos ze er toen (in februari 2005) voor het ouderlijk huis te verlaten en op kamers te gaan wonen. “Ik wilde leren op mezelf te staan, mijn eigen rekeningen te betalen.” Ze maakte een lijstje met dingen die ze wilde gaan doen, zoals de wijde wereld in en gitaar leren spelen. “Ik wil mijn dromen achterna. Als ik iets wil, dan kan ik dat. Ik weet nog niet hoe het allemaal gaat lopen, maar ik weet wel dat ik een heel leuke toekomst heb. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.”

CNV

Haar carrière in de christelijke vakbeweging is te danken aan de ommekeer die ze zelf in haar leven bewerkstelligde. “Ik zocht op de site van het CNV naar informatie over het minimumloon en toen zag ik een vacature staan voor een trainer/voorlichter die zou meewerken aan een informatiecampagne van CNV-jongeren. Ik dacht, dat doe ik, dan kan ik nieuwe mensen leren kennen. Ik zag het ook als een kans om gratis naar school te gaan. Tijdens die trainingsdagen ontmoette ik een jongen die in het hoofdbestuur zit van CNV-jongeren. Hij nodigde mij uit een sollicitatiebrief te schrijven.” Bij de vakbond herkende ze haar eigen situatie: zoals haar ouders haar beschermden, zo beschermt de vakbond de leden. “Ze gaan voor de mensen staan, terwijl ze juist achter de mensen moeten gaan staan, hen stimuleren en adviseren. De vakbond moet mensen weerbaarder maken en niet hun problemen oplossen.” Dat ze bij het CNV zit, doet haar verder niet zo veel. “Ik zie het niet als christelijk in de zin van de kerk en de bijbel, maar in zaken als naastenliefde. Ik steek graag kaarsjes aan voor iemand, dat is mijn manier van bidden. Mijn oma, een prachtig mens, bidt elke avond voor de hele familie. Het gaat er niet om hoe je het doet, het gaat erom dat je het op jouw manier doet.” Waar vroeger pa zijn zoon automatisch aanmeldde voor de bond, is de houding tegenwoordig veel meer ‘what’s in it for me?’. “Ik doe zelf ook niet uit pure naastenliefde vrijwilligerswerk, ik wil er zelf ook wat uithalen, daar ben ik heel eerlijk in.”

Madrid

Binnenkort vertrekt Eva naar Madrid om voor de Europese Unie vrijwilligerswerk te gaan doen. “Het is een programma dat valt onder Youth en het heet European Volentary Service. Het programma is opgezet om de integratie tussen verschillende EU-landen te bevorderen en als instrument zetten ze daarvoor jongeren in die verschillende projecten door Europa doen.” Eva gaat werken in een tehuis voor sociaal-beperkten, “mensen die minder gemakkelijk contact maken dan jij en ik”. Ze gaat het personeel ondersteunen in workshops en excursies. Het is vrijwilligerswerk, dus rijk wordt ze er niet van, hoewel de EU alles betaalt, van woon-werkverkeer, taallessen, onderdak, tot eten en drinken. “Nederland greep me bij de keel. Ik heb heel veel tijd voor mezelf nodig om een beetje meer bij mezelf te komen. Ik ben een persoon die veel waardering van anderen nodig heeft om zelfwaardering te voelen, dat is dus valse zelfwaardering; daarom ga ik werken aan mijn eigen waarde. Daarom heb ik er voor gekozen om afstand te nemen van mijn vrienden en van mijn familie. De beslissing op zich heeft mij al veel rust en trots gegeven.” Haar werk bij het CNV legt ze tijdelijk neer. “Misschien kan ik zelfs iets vanuit Madrid betekenen door daar met jongerenvakbonden te gaan praten.”

Personeel en Arbeid

Ze heeft bij wijze van spreken nachten wakker gelegen toen ze op 16jarige leeftijd een vervolgstudie moest kiezen. “Ik wist het niet.” Omdat Personeel en Arbeid zo breed was, koos ze daarvoor. Het bleek per ongeluk een schot in de roos. Het past nu goed bij de wijze waarop ze haar leven wil inrichten. “Wat ik vooral geleerd heb, is hoe processen werken. Niet zozeer bedrijfsprocessen, maar hoe de arbeidsmarkt in elkaar zit. Ik heb geleerd helikopterview te krijgen, dingen aan elkaar te kunnen koppelen, mijn vermogen om te analyseren is daar ontwikkeld, maar ook mijn communicatieve vaardigheden.” Ze ‘doodt’ de tijd tussen haar studie en haar vertrek naar Madrid met baantjes bij de belastingdienst en ABN-AMRO.

Tekenen

Eva tekent veel, een manier om “mezelf beter te begrijpen”. Het vak van kunstenaar ambieert ze niet, hoewel ze wel opdrachten voor der-den doet. “Ik geloof dat elke kleur, elke symboliek ergens voor staat. Blauw staat voor groei, stroming , communicatie. Groen staat voor mij voor rust en natuur. Rood voor spanning, maar ook liefde en passie. Ik maak een tekening, kijk naar de tekening, ga de tekening lezen, dus elk stukje van de tekening bekijk ik en ik kijk welke associaties bij mij opkomen. Mijn onbewuste gevoelens zet ik om via kleuren en tekeningen. Daar leer ik van. Ik kan natuurlijk niet de tekeningen die iemand anders heeft gemaakt lezen, omdat ik niet weet welke gevoelens of associaties hij of zij bij bepaalde kleuren heeft. Ik maak wel in opdracht tekeningen voor andere mensen. Vervolgens lees ik de tekening en kan ik een goed beeld van die persoon scheppen. Onbewust pik ik iets op wat ik omzet in kleur en symbolieken. Ik schep duidelijkheid over de persoon, ik wil een positieve boodschap overbrengen en daar ook heel zuiver in te zijn door de kernkwaliteiten van een persoon en de valkuilen te benoemen. Ik heb het nooit over slechte eigenschappen, het zijn altijd valkuilen waar je iets mee kunt doen.” Dit jaar is haar werk zelfs geëxposeerd. “Daar ben ik heel trots op.”

Toekomst

Wat ze na haar werk in Madrid gaat doen, weet ze nog niet. Wellicht een ander EU-project, wellicht gaat ze haar talenten anderzijds exploiteren. “Ik zou wel een centrum willen oprichten waar je op een holistische manier met mensen omgaat. Mensen hebben fysieke klachten, maar kijk bij de behandeling ook naar geestelijk of zielsniveau in combinatie met alternatieve geneeswijzen.” Veel andere vakbondsmensen zijn doorgestroomd naar de politiek. “Politiek interesseert me ook heel erg, ik sluit helemaal niets uit.” “Ik heb heel veel dromen, want als je geen doel hebt, dan ben je stuurloos. Ik zou misschien wel ooit Chinees willen leren en een keer naar China gaan of een internationale carrière beginnen; een keer naar Zweden of ‘who cares’, als het je maar gelukkig maakt: dan maar een gat in je CV, dan maar een pensioengat.” En gitaarspelen kan ze inmiddels ook.