Verbeek weet te imponeren, ook met gespierd lijf

Niet voor niets zijn clubs als Wageningen, Holland Sport, Vlissingen, FC Amersfoort, AGOVV, RBC en Veendam al omgevallen en staan een heleboel andere clubs er op zijn zachtst gezegd niet florisant voor. De armoede, vooral in de eerste divisie, is schrijnend, vooral als je dat vergelijkt met de tweede Bundesliga in Duitsland waar grote clubs als Düsseldorf, 1860 München, Karlsruhe, Neurenberg en VfL Bochum acteren.

Bochum heeft een stadion in de schaduw van grootmachten als Schalke en Dortmund en speelt in een stadion waar Zwolle, Heracles en FC Twente jaloers op zouden zijn. Eind vorig jaar is Gertjan Verbeek bij Bochum aangetreden. Hij was er eerder dat jaar uitgemikt bij Neurenberg, maar de technische leiding van Bochum had al snel in de gaten dat die Nederlandse trainer het spel goed ziet, zijn teams attractief laat spelen en dat Verbeek een trainer is die nogal eigengereid is. Zelfs Der Spiegel had in een artikel geschreven dat ze bij Bochum nu een halve gare hebben die voor zijn hobby in Jubbega een hut gebouwd heeft. Nu begrijpt u dat die rijen Duitsers die door Friesland rijden niet alleen op zoek zijn naar water… Ook bij Bochum gaat de boel trouwens op de schop. Het moet anders, beter en de trainerskamer van Verbeek moet er ook aan geloven.

Bochum speelde afgelopen zondag tegen koploper Ingolstadt, dat bij winst definitief zou promoveren naar de grote speelplaats Bundesliga. Ingolstad had geen schijn van kans. Geen feestje in ons stadion behalve van onszelf, of woorden van gelijke strekking zal Verbeek gezegd hebben.

Ik ben nogal fan van Verbeek. Ik ken niemand die zo zichzelf is als hij. Hij heeft geen spatjes en weet van zichzelf ook wel dat hij geen topvoetballer was die eventjes een blikje van de lat schoot om zijn spelers te imponeren. Dat doet hij overigens wel met zijn lijf. We zijn, op een paar maanden na, even oud. Ooit speelden we jaarlijks mee in een wedstrijd van hoofdsponsor Ten Cate tegen een paar journalisten. Daarna stonden we samen onder de douche. Hij bekeek mij van top tot teen en zei alleen: ‘vijftien kilo te veel’. Hij was nog aardig voor me…

Zondag waren we vóór de wedstrijd uitgenodigd in de trainerskamer van Bochum. Hij had zelf net gesport en stond in een ruimte verderop onder de douche. Mijn vriendin die mee was zag wat ik zag: een mooie oersterke, getrainde vent die onder de douche zijn tanden stond te poetsen en ons gebaarde dat hij er aan kwam. Mijn vriendin wist vanaf dat moment dat het fysiek behelpen is met mij…