Het vullis op internet is onvoorstelbaar – en anoniem

Ik vind internet enerzijds echt geweldig, je hebt in no-time alle gewenste informatie voorhanden. Het baart me anderzijds ook zorgen, wat komt er van mijn vak terecht? Zal deze krant bijvoorbeeld blijven bestaan? Wat gebeurt er met de dagbladen en de tijdschriften? Hebben reguliere radio- en televisiestations straks nog bestaanrecht? De publieke omroep slurpt honderden miljoenen op, maar wie kijkt er nog naar Nederland 3 nu De Wereld Draait Door is verplaatst? Sterker nog, ik keek afgelopen week televisie (hoe ouderwets…) en het ging over een generatie die nooit televisie kijkt, maar uitsluitend YouTube met eigen (voor mij onbekende) sterren. Ik reis vrij weinig per trein, maar als ik het doe, loop ik zeker één keer de op en neer om te zien wie er een krant of tijdschrift in zijn hand heeft en wie zich bedient van laptop,
iPad of mobiel. De digitale wereld heeft nog geen bezit genomen van de wereld van het openbaar vervoer, kan ik u melden. Anonieme brieven flikker ik altijd weg, ongeacht de inhoud. Dat doe ik ook met vergelijkbare mailtjes. Het neemt echter niet weg dat het digitale tijdperk de schijtluizen wel meer mogelijkheden geeft. Ik was in mijn jonge jaren grof in columns voor deze krant, maar ik schreef ze wel onder mijn eigen naam. Het vullis dat ik nu af en toe voorbij zie komen op internet, op fora, is werkelijk onvoorstelbaar, maar vooral anoniem Het schelden en zeiken is van alle tijden. Het zijn trieste mensen, ook in de echte wereld. Ik zat vroeger in de medezeggenschapsraad van de scholen van mijn kinderen. De onbetamelijkheden op ouderavonden waren soms onvoorstelbaar, het was werkelijk nooit goed. Je kon die mensen echter nog recht in de ogen kijken. Er is nu een groep mensen in de samenleving die altijd kankert, die zich slachtoffer voelt, maar die zelf nooit iets onderneemt, maar je kunt ze dus niet meer in de ogen kijken. Ik vraag me wel eens af of dat soort mensen het negatieve resultaat is van de zorgmaatschappij zoals de ouwe Drees die voor ogen had. Net zo goed als er altijd werklozen zullen zijn, hoe hoog de conjunctuur ook is. Bij de sociale diensten hebben ze categorie 4 voor dat volk: kan niets, wil niets, zonde om daar tijd aan te spenderen. Bij bedrijven stelt nooit iemand zich verkiesbaar voor de ondernemingsraad. De enkeling die er toch in gaat zitten, krijgt altijd onder uit de zak. Tot het bedrijf in de problemen zit en gereorganiseerd moet worden, dan staan de kandidaten in rijen van drie. Om dezelfde redden hopen de kerken altijd op oorlog en neergang, dan zitten daar de bankjes weer vol… Ik ben betrokken bij wat discussiegroepen op internet. Het lijkt wel of diezelfde sukkels daar weer op af komen: het deugt niet en het moet anders. Waarom ondernemen die mensen zelf nooit wat?