Al Gore: niet het grote gelijk, wel grootse presentatie

Mocht ik de heer Al Gore na afloop van zijn lezing in Twente ‘in het wild’ tegenkomen en met hem in gesprek raken, dan werd ik geacht hem aan te spreken met Mister Vice-President. Hoezo? Ik begrijp ook wel dat “Hé pik, dat ging lekker hè” niet getuigt van respect voor de man die van 1993 tot 2001 achter Bill Clinton vicepresident van Amerika was, veertien jaar geleden… Gore verloor als kandidaat in 1988 de voorverkiezing van Dukakis en in 2000 ging hij nipt ten onder tegen Bush. Ik belandde afgelopen week op de eerste rij in de collegezaal van de Universiteit Twente naast burgemeester Peter den Oudsten van Enschede, zag dus de bewakers voor en achter de schermen, vroeg aan Den Oudsten of die jongens pistolen in hun zak hadden, wat hij bevestigend beantwoordde. Al Gore trekt na zijn politieke carrière de wereld rond om ons te laten zien wat de klimaatverandering met de wereld doet als we niets veranderen. De inleiding met zijn film An Inconvenient Truth ken ik wel zo ongeveer, een groot deel van zijn voorspellingen is niet uitgekomen, hij reist met een complete staf de hele wereld over per privévliegtuig en in Amerika hebben ze uitgezocht dat Gore zelf gemiddeld twintig keer zoveel energie gebruikt als een modaal gezin. En de documentaire meldt aantoonbaar een aantal wetenschappelijke onjuistheden. Van wat hij per lezing vraagt, kunnen in Nederland zeker tien bijstandsgezinnen een jaar leven. Kortom, enige scepsis had ik wel toen ik ging zitten. En ik ben ook zeker na zijn presentatie niet om. Maar wat kunnen die Amerikanen presenteren. Dat wordt ze met de paplepel ingegoten. Gore deed zijn verhaal volledig uit zijn hoofd, wandelde van links naar rechts voor de niet helemaal volle zaal langs, keek voor mijn gevoel iedereen een fractie van een seconde aan. Het maatpak was mijns inziens net iets te kort, zijn schoenen niet erg modieus, hij krijgt een kale kop, zag ik, maar als Nederlandse politici wat betreft hun presentatie een beetje meer naar hun Amerikaanse ambtgenoten zouden kijken, zou het veel leuker worden. Gore was humoristisch (wel of niet ingestudeerd) en beantwoordde de vragen uit de zaal met speels gemak. En na afloop een klein halfuurtje benaderbaar voor de mensen die hem per se nog een handje wilden geven.