Zonder mijn telefoon word zelfs ik een gezellig persoon

Nummer 30 / 31 – 2013

Het is cold turkey. Vorige week schreef ik al dat ik door zakkenrollerij tijdens vakantie in het buitenland zonder telefoon zit. Ik word niet meer gebeld, krijg mailtjes van mensen die mij boos vragen waarom ik niet terugbel. Volgens de kenners loopt inmiddels een Fransman met mijn telefoon aan zijn oor. Mijn mobieltje is waarschijnlijk professioneel ontdaan van alle software en opnieuw geïnstalleerd en voor een paar honderd euro doorverkocht. Ik mis de piepjes, de berichtjes, internet om het nieuws te volgen. En daar verbaas ik me over, nooit gedacht dat ik zo afhankelijk zou zijn.

Als ik straks terug komt ligt er een nieuwe telefoon voor mij klaar met hetzelfde nummer. Er is kortom niets aan de hand, behalve dat ik nu nog meer tijd heb om eens om me heen te kijken. Ik zie op elk terras heel veel mensen met dezelfde ziekte als ik. Ik zie stelletjes naast elkaar achter een glas wijn tientallen minuten op hun telefoon loeren. Ze hebben elkaar blijkbaar niets meer te zeggen. Ineens dringt het tot mij door: was ik ook zo? Mijn laptop reist wereldwijd altijd met mij mee, maar die moet je bewust aanzetten. De telefoon doet het altijd en vraagt ook de hele dag aandacht.

Ik heb Han Pape (de baas van dit periodiek) een paar keer verrot gescholden omdat hij weigert zich mobiel te laten bereiken. Ik ben nog niet helemaal om, maar ik hoor om me heen dat ik deze vakantie zo gezellig ben. Dat is een redelijk dodelijke omschrijving, maar het werd mij toegefluisterd toen ik op Sark in het gras lag bij een schapenrace. Sark is een soort Geesteren (ruim vijfhonderd inwoners), een eiland voor de kust van Frankrijk waar de plaatselijke bevolking (net als die in alle dorpen in Twente) verwend wordt met zomers vermaak waarbij de pinten in hoog tempo over het schap gaan. De plaatselijke Pet Boon Even Band speelt ‘s avonds een serie covers. In plaats van brommers kieken wordt vrijen tractor tongen genoemd, want op Sark hebben ze alleen fietsen en tractors.

Als ik mijn buurjongen de foto’s laat zien, wordt hij gek, want hij werkt bij een loonbedrijf en hij zit ongeveer twintig uur per dag op een Fendt – het hoogst haalbare in zijn kringen. Ik bel niet, word niet gebeld, internet niet, mail niet, sms niet, whatsapp niet, mijn seksleven is er daarentegen met sprongen op vooruit gegaan. Jongens, wacht nog maar even met die nieuwe telefoon…