Pure blijdschap bij integratiediner en cliëntartiesten

Nummer 42 – 2013

Soms word ik blij van bijeenkomsten waarvan ik in eerste instantie twijfelde of ik er wel heen zou gaan. Vind ik het leuk, kom ik er interessante mensen tegen? Ik vermoedde van niet, maar ik ben zo blij dat ik een vorkje heb meegeprikt tijdens het nationaal integratiediner en dat ik in het Rabotheater naar de finale van Aveleijn’s got talent heb gekeken. Zoveel pure blijdschap, zoveel echtheid kom ik in mijn wereld nauwelijks tegen. Schoonmaken kan iedereen, oud en jong, man en vrouw, gekleurd en blank, opgeleid of niet. Dus gaan veel mensen hier schoonmaken omdat ze bijvoorbeeld de taal nauwelijks spreken, zoals de Poolse dame die als landbouwingenieur meeging met haar man naar Nederland, daar ‘ontdeed’ hij zich van haar en het uitzendbureau had alleen schoonmaakwerk voor haar in de aanbieding. Het initiatief voor het diner komt van Asito, het is een wereld-idee: eten verbindt, in alle culturen neemt eten een belangrijke plaats in. Het brengt mensen bij elkaar die elkaar normal niet zien. Het brengt onderwerpen op tafel waarover normaal niet gesproken wordt. De directie en de medewerkers, klanten en opdrachtgevers, overheden en burgers, in totaal zo’n vijftienduizend mensen aten vorige week donderdagavond op tientallen plaatsen in het land met elkaar; het was de bedoeling dat iedereen door elkaar zou gaan zitten, dat lukte niet helemaal. En als topman Hans Kroeze van Asito zijn managers zou verbieden pak en stropdas dragen, zou ik nog enthousiaster zijn. Maar waar op veel plaatsen in Nederland verschillende etnische bevolkingsgroepen tegenover elkaar staan, heeft Asito drie jaar geleden een aanzet geleverd waar de politiek van zou kunnen leren: “Verschillen maken ons interessant. Verschillen voegen waarde toe. Nieuwe ideeën leiden tot verbeteringen. Niet polariseren, maar samenwerken.” Soms heb ik wel eens het gevoel dat organisaties als woningcorporaties en zorginstellingen vooral managers aantrekken die zeer gecharmeerd zijn van het eigen vermogen, en ook goede ideeën hebben voor de besteding daarvan… Zoals Johan van Praet die onlangs bij gehandicaptenorganisatie Avelijn eruit gegooid is, maar van de rechter nog twee ton meekreeg. Waar Van Praet zich nooit liet zien, zag zijn opvolger Willem den Hartog de kwaliteiten en het enthousiasme van zijn klanten in een volle zaal. Elvis is niet dood. Hij leeft! En ik weet het zeker, want ik zag hem afgelopen zaterdagavond optreden. “Elvis, wat zie je er goed uit”, complimenteerde de uitstekende presentatrice Karin Emmerink de man in zijn witte pak met hoge kraag en wijde pijpen. Groen kartonnen gitaar om zijn nek. “Dankjewel”, reageerde Elvis nuchter. “Gaat het dak eraf?”, wilde de presentatrice nog weten. “Komt wel goed.” Zodra hij de klanken van Jailhouse Rock hoort, laat Elvis zien wat hij in huis heeft. Het publiek vindt het prachtig. Een half uur nadat het jaarlijkse evenement (dit keer voor de tiende keer alweer) is begonnen, druppelt er nog steeds publiek binnen. Dat komt, omdat de meeste bezoekers ook cliënten van Aveleijn zijn en afhankelijk van de Regiotaxi. En dan moet je er genoegen mee nemen dat je een half uur later dan afgesproken op je bestemming komt. Cliënten worden de bewoners van zorginstelling Aveleijn genoemd, zaterdagavond waren het artiesten. Nog vermakelijker dan de optredens zelf, zijn de gesprekken die presentatrice Karin heeft met de artiesten. Zo spreekt de vertolker van Julio Iglesias na het commentaar van de jury (met tante Sjaan uit de Jordaan, het alter ego van Judith Hartman van het Wilminktheater) de zaal nog een moment toe: “Ik wil nog even zeggen, dat ik meereis met die en die. Dus dan hoeven jullie niet op me te wachten.” Heerlijk, deze mensen die zo honderd procent zichzelf zijn. “Als de oorlog komt, mag ik dan bij jou”, zingt de dame die een lied van Claudia de Breij heeft uitgezocht. Het is al een gevoelig liedje, maar laat je ook nadenken over deze doelgroep, zonder dat de zangeres dat in de gaten heeft. Want als er geen liefdevolle verzorgers zijn voor deze dame, die prachtig kanzingen, maar waarschijnlijk niet voor zichzelf kan zorgen, wie is er dan voor haar?