Over de zoon van Prins Claus, Willem-Alexander, en de zoon van Prins Carnaval

Nummer 05 – 2013

Willem-Alexander

Bij de opening van de containerterminal in Hengelo maakte ik Willem-Alexander een middag mee. Daarover schreef ik op deze plaats dat ik onder de indruk geraakte van hem. De hoofdredacteur van dit periodiek maakte mij daar vervolgens belachelijk mee, in de veronderstelling dat ik blijkbaar snel geïmponeerd raak. Dat valt wel mee, mijn werk brengt met zich mee dat ik regelmatig de groten der Nederlandse aarde ontmoet en mag interviewen. Meestal valt het zwaar tegen, kan ik u verklappen, maar een interview met Pieter van Vollenhoven en zijn zoon Bernard was het een klein feest. Bij Willem-Alexander werd ik vooraf nogal in het nauw gebracht door het circus er omheen. Ik lig niet meer dwars als de vroegere Prins Pils onze Koning wordt. Heerlijk, Maxima onze Koningin – met haar kun je je vertonen in het buitenland. Ik kan het weten, ik zat vlak bij haar een paar Prinsjesdagen terug toen ik dankzij Annie Schreijer in de Ridderzaal mocht aanschuiven. Zou zij (Maxima dus) een golddigger zijn die om het geld en de status bij hem (WA dus) blijft of heeft ze toch meer te melden? Dat laatste lijkt mij het geval bij de Argentijnse dame. Als je niet echt van WA houdt, is dat wekelijkse koninklijke gepuf bovenop je geen pretje.

Ik vraag me wel af met wat voor vrouw Willem-Alexander thuis was gekomen als zijn vader niet Prins Claus was geweest, maar Prins Carnaval in Oldenzaal die overdag opperde. En dat zijn moeder een paar werkhuizen had. Dan had onze aanstaande koning zich wellicht 9 februari moeten melden in Club Dux in Hengelo waar een groot singlefeest wordt georganiseerd. Op touw gezet door Wendy Wijlens, een mooie blonde meid op wie ik nog niet zo lang geleden werd afgestuurd door Saxion Hogescholen. Voor hun uitgave SAX maak ik maandelijks een portret van een oud-student, zoals Wijlens. Goed opgeleid, goede baan in de ICT, maar relatie kapot, zo begon ze met wannabefriends.nl, een site voor vrouwen die vriendinnen zoeken om naar het museum te gaan, een boek te lezen of een fi lmpje te pakken zonder de verplichte wip na afloop. De site is een gillend succes. Toch was ik verbaasd van uitgerekend haar een mailtje te krijgen dat zij een singlefeest (findtheone.nl) organiseert. Quasi grappig vroeg ik of ze me wellicht uitnodigde, maar haar nieuwe vriend zit er bovenop en belde mij een dag of wat later om even wat door te spreken. DJ Rob Toonen (Slam FM) komt draaien. Het wordt een feest met westelijke allure, vertelde Wendy mij. In het oosten zijn singleparty’s blijkbaar van die sneue tienerfeestjes. Mijn laatste reünie dateert ook al weer van decennia terug. Toen ik er één had bijgewoond, geloofde ik het wel: “Goh, hoe gaat het, ben je getrouwd, kinderen en wat doe je?”, was zo’n beetje de kern van elk gesprek met mensen met wie ik vroeger veel lol heb gehad. Bovendien bleek ik toch wel de sukkel, zag ik toen ik mijn Citroen C4 tussen Saabs, BMW’s en Mercedessen op het schoolplein parkeerde. Nadat ik had gemeld dat ik gescheiden ben (dat begrepen ze wel), dat ik twee echt leuke dochters heb (twijfel begon) en dat ik mensen die het wel gemaakt hebben vragen mag stellen en daar soms stukjes over schrijf (of laat horen via een website of een omroep), dan duren die her-kennismakingsgesprekjes niet zo lang… Als ik nou had kunnen zeggen dat ik op 30 april mijn moeder aflos, dan was het wellicht voor mij gezelliger geworden. Een vriend van mij heeft een leuke vrouw gevonden via een datingsite, een ander loopt al dat soort keuringsfeestjes af en heeft af en toe een leuke chick. Maar dat komt ook omdat in onze klasse (40-60 jaar) een vrouwenoverschot is, vermoed ik: je moet toch wat als dame op leeftijd…
Vrouwen die gescheiden zijn, gaan ineens weer voor zichzelf zorgen, zie ik vaak. Ze vallen af, kopen leuke kleren, gaan ineens gezellig uit, terwijl ze in de jaren daarvoor op de bank vastgekleefd zaten. Daarover heeft Anne Elzinga, een vriendin van mijn vriendin, een boek geschreven: Dik in Orde. Kijk, dat spreekt mij nou weer aan. Of zou het alleen voor vrouwen gelden?