Ondergang van Oad klap bij heldere hemel, hoewel…

Je raakt eraan gewend dat instituten (kunnen) omvallen: Lehman Brothers, DSB en ook ABN-Amro als ik samen met de andere belastingbetalers in dit land niet had ingegrepen. Op de cultuur in veel bedrijven valt veel af te dingen. Toch, toen ik van het faillissement van Oad hoorde, wilde ik het eerst niet geloven. Het zal wel om één van de BV’s gaan, dacht ik. Ze vroegen aan Dik Wessels (bij de ondertekening van het luchthavenconvenant) of hem dat ook kon overkomen. “Ja hoor”, zei hij, waarop in de zaal werd gelachen. Maar natuurlijk kan het. Ferdinand Fransen werd er om verketterd, maar zeker met de kennis van nu heeft hij de beste beslissing genomen om het bedrijf Arke te verkopen en er niet zijn nageslacht mee op te zadelen. Henk Bolk heeft zijn transportbedrijf op een heel nette manier aan (drie) topmanagers overgedaan, terwijl de familie via vastgoed en achtergestelde leningen een vette vinger in de pap houdt. Dik Wessels verkocht een deel van de aandelen zodat de continuïteit van zijn bedrijf gewaarborgd bleef en daardoor de financiële toekomst van komende generaties Wesselsjes. Alles is alweer teruggedraaid. Achteraf had de ouwe Ter Haar het bedrijf moeten verkopen, bijvoorbeeld aan ATP, maar de kinderen wilden dat niet. Nee, maar Joop ook niet… Te veel druk? Het gaat altijd om mensen. Niet de tent, maar de vent. Een waarheid als een koe. Fusies lukken en mislukken als gevolg van onderlinge verhoudingen. Was de ondergang de schuld van de Rabobank, zoals Ter Haar stelt? Vast, de Rabo heeft inmiddels bij ondernemers een heel slechte naam. Maar de vrienden van de familie Ter Haar dan? Vijf van die vrienden zouden een miljoen neerleggen en de ouwe Joop zelf twee en half miljoen. Niet alle vrienden hielden woord. En ook daar kan ik me iets bij voorstellen. Zodra de vrienden waren bijgesprongen had de Rabobank namelijk het krediet met 7,5 miljoen verlaagd. Die truc heb ik ze al zo lang vaak zien uithalen. Ooit werkte ik bij de Haagsche Courant en bij het Utrechts Nieuwsblad. Dat was wat. Als je maar lang genoeg bleef zitten, werd je vanzelf ergens chef. En bij uitgeverij Wegener, eigenaar van veel van die regionale kranten, werken heel veel chefjes die er al heel lang zitten. Eind vorige week werd weer een hele managementlaag bedankt voor bewezen diensten. Twee namen vielen mij op, Mart Jochemsen van de huis-aan-huisbladen met wie ik nog gewerkt heb en Gerda Bastet die ooit gepoogd heeft mij het zwijgen op te leggen. En toch had ik een rotgevoel toen ik het hoorde… De ondergang van Oad kwam als klap bij heldere
hemel (althans voor mij), de ondergang van Wegener niet. Zou Joop Munsterman Wegener nog aan de praat kunnen krijgen?

Nummer 40 – 2013