Jan Rietman is ze nog steeds erg goed bij stem

Nummer 47 – 2013

Even snel weer een paar centen verdienen. Dat is het adagium van veel artiesten uit de jaren zestig en zeventig die nu weer het podium beklimmen. Van de cd-verkoop moeten ze het anno 2013 niet meer hebben. En zolang ze kwaliteit bieden is er niets aan de hand, maar daar zit wel vaak de pijn. Ik was erg verbaasd dat Jan Rietman (uit de Achterhoek, de pianist van Long Tall Ernie, een held uit mijn jeugd voor wie ik altijd op zaterdag vanwege Los Vast en de Dikvoormekaarshow aan de radio gekluisterd zat) ook weer zo nodig een toertje moest maken. Hij woont tegenwoordig in België en dan is mijn gedachte al gauw dat hij gevlucht is voor de fiscus… “Ik vind muziek maken nog steeds het mooiste wat er is”, zei hij vorige week vrijdag in De Radstake in Heelweg dat ik alleen ken van LTO-bijeenkomsten en ruige boerenfeestjes. “Dit is de zesde keer dat we optreden, eerder was dat vooral in theaters.” Mijn eerste gedachte was dat Rietman (zestig jaar inmiddels een paar gesjeesde artiesten bij elkaar heeft gehaald en een aantal hitjes uit de jaren vijftig en de twee decennia daarna zou spelen. Zo was het in feite ook, maar ik heb me erg vermaakt. De zeven heren en één dame hebben veel plezier op het podium, ze hebben de nummers goed ingestudeerd. Om de zangeres Marga Bult liep ik altijd met een flink boog heen, ze presenteerde een leuk baby-programma op de radio, dartelde wat met meidengroep Babe, deed mee aan het songfestival en ze zingt tegenwoordig gezellig in bejaardenhuizen met haar oude vriendinnetjes (Diva’s), niet iets waar ik voor warmloop. Maar daarmee doe ik haar te kort, want in deze rock’n roll-band van Jan Rietman is ze nog steeds erg goed bij stem. “Voordat ik in Babe stapte heb ik een paar rock ‘roll-bandjes gezongen.” En daarom klonken All Right Now (The Free) en Rocking all over the world (Status Quo) heel geloofwaardig toen zij ze zong. En met haar zwaaiende heupen en lange blonde haar bracht ze de mannetjes van middelbare leeftijd het hoofd op hol in De Radstake. De dansvloer was zeker tijdens het tweede gedeelte van de avond steeds goed vol. Voordat Herman Brood doorbrak speelde hij veel op zogenaamde ondergrondse poppodia als Het Paard in Den Haag. Met Saturday Night brak hij door bij het grote publiek, een nummer dat door Dany Lademacher is geschreven. Een Belgische gitarist die rond 1978 mijn (toenmalige) vriendin uitgebreid stond te zoenen na afloop van een optreden. “Klootzak”, begroette ik hem vorige week vrijdag. Hij keek mij niet begrijpend aan… Maar spelen kan hij nog steeds als de beste. En opgeteld met Dizzy Mans Band-voorman Jacques Kloes en Jan Kooper (saxofonist Doe Maar) stond er voor een kleine driehonderd gouden en platina platen op de planken. Rietman praatte de nummers gezellig aan elkaar met herinneringen en grapjes. En museum RockArt in Hoek van Holland kleedde zaal aan met nota bene een ouwe gitaar van Lademacher. Hij was niet te koop, anders had ik mijn vroegere vriendin wellicht opnieuw kunnen veroveren…