De gestolen fiets van moeder en de Bromsnor van nu

De fiets van mijn moeder is gejat. Ik was woedend. Pleurisvolk, kunnen ze wel tegen een dametje van bijna 74 jaar. Weliswaar nog erg kwiek voor haar leeftijd maar toch… Zelfs mijn dochters zijn gek op hun oma, want als ze weer eens uitgewoond zijn na een paar weken studeren, laten ze zich een paar dagen bij oma vertroetelen. En sinds ze een computer heeft, skypt mijn moeder wereldwijd met vrienden, vaker dan haar kleindochters. Alleen internetbankieren vertrouwt ze niet. En terecht, want in Europa verdienen meer dan 3.500 bankiers (blijkt uit cijfers over 2012) onder wie nog steeds 27(!) in Nederland meer dan een miljoen euro. Dan kan niet anders dan van diefstal zijn, hebben we geleerd van de financiële crisis. Aangifte heeft geen zin. De tijd schrijdt voort en inmiddels wás de fiets van mijn moeder gejat. Stond ineens in de bewaakte fietsenstalling bij het station in haar woonplaats ergens in het westen des lands. Ze wist heel zeker dat het haar karretje was, want met een sticker die op geen enkele andere fiets in Nederland zit. Ze keek eens goed, er zat een nieuw slot op, de versnelling die kapot was bleek gerepareerd. Ze stapte naar de uitbater van de fietsenstalling en wees op haar rijwiel met de mededeling “Dat is mijn fiets”. En vanaf toen werd het comedy capers. Ik verwachtte dat die vent zou zeggen “Dat kan iedereen wel zeggen, mevrouwtje…”, maar niets hoor, hij pakte de fiets, knipte het slot eraf alsof hij drie keer per dag met zo’n verhaal geconfronteerd werd (wat waarschijnlijk ook zo is..), zette er een nieuw slot op, mijn moeder betaalde en fietste naar huis. Het verhaal is nog niet klaar. Mijn moeder is nog van de generatie die denkt dat de politie je beste vriend is. Bromsnor was streng maar rechtvaardig in haar tijd. Maar nu stap je als burger eigenlijk alleen nog naar de politie als je een verklaring nodig hebt voor de verzekering. De politie in de eenentwintigste eeuw heeft alleen nog interesse in het uitschrijven van bekeuringen voor hardwerkende mensen. Zoals FC Twente de ergste herrieschoppers van Vak P een baan heeft aangeboden, zo werken bij de politie rauwdouwers waar de gemiddelde hardcore Celtic-fan bang voor is. En terecht, heb ik op verschillende filmpjes op internet gezien. Maar goed, mijn moeder had direct na de diefstal aangifte gegaan bij een verveeld geeuwende diender achter een loket. Goed zo mevrouwtje, ga maar lekker naar huis, we zullen uitkijken naar uw fiets, zal hij al knipogend naar zijn collega’s wel tegen mijn moeder hebben gezegd. Uit pure goedheid belde mijn moeder met de politie nadat ze dus haar rijwiel terug had gekregen. En ze vertelde enthousiast het verhaal van haar fiets en de stalling en de stallinghouder. De politie heeft dus weer een zaak minder op te lossen, sloot ze af. Toen kreeg zij onderuit de zak van de politiedame aan de telefoon, dat het absoluut niet deugde wat ze had gedaan. Ze zou er meer van horen. Mijn moeder was helemaal ontdaan, ook al stelde ik haar gerust en beklemtoonde ik dat de politie helemaal nooit meer van zich zou laten horen. En zo geschiedde. Ik ben dus benieuwd of mijn moeder zich opnieuw laat verleiden de politie in te schakelen als ze de dupe is van een misdrijf. Van mijn dochters zijn er al zeker zeven fietsen gejat in de studentensteden Utrecht, Amsterdam en Enschede. Die meiden weten inmiddels precies hoe de politie in onze democratie werkt…