Racoon valt tegen, maar op Nina Simone alsnog verliefd

Bij het doornemen van de theatergidsen kwam ik het concert van Racoon tegen in het Rabotheater te Hengelo. Leuk, dacht ik, Racoon, want de band stond afgelopen zomer veel op festivals, scoort nogal eens een hitje en ik hoor mijn dochters regelmatig over deze groep. Dat het een Nederlandse band is, weet ik eigenlijk nog maar kort. De zanger Bart van der Weide zingt de Engelstalige nummers op zo’n manier dat het echt Britpop-achtig aandoet.
Een vreemde gewaarwording als diezelfde zanger de ruimte tussen de nummers opvult met prietpraat met Zeeuws accent. Het klinkt gek, maar voor mij is daardoor de magie van Racoon compleet weg. Jammer, want het zullen beslist sympathieke jongens zijn, uit Goes, die in 2006 nog met zijn allen een jaar vuilnisman waren om een eigen plaat uit te kunnen geven. Sony had de band ontslagen, nadat de laatste cd iets minder werd verkocht. Ondanks de ene na de andere hit die Racoon scoort (#Liverpool Rain$ hoor je tegenwoordig veel op de radio) blijft het waarschijnlijk sappelen voor de muzikanten. Niettemin was het Rabotheater in Hengelo tot de nok toe uitverkocht, wat het klimaat in de zaal niet ten goede kwam. Belachelijk warm! Maar vorig jaar zat die zaal nog half leeg, net als in twee andere schouwburgen in Twente waar de band toen optrad. Dus besloot Racoon dit jaar alleen naar Hengelo te komen en speelde alsnog voor een vol huis. Racoon is voor mij zo’n band waar je op een festival bij gaat staan om een paar hits te horen en waar je na een halfuurtje weer weg gaat, op zoek naar wat ander lekkers. En dan duurt zo’n hete avond in een theater in Hengelo met een pauze van ruim een half uur toch wel erg lang. Waar ik wel door werd betoverd, was door de voorstelling #Nina Simone (a)Live$ in het kleine MC Theater te Amsterdam. Ik had gelezen over het tumultueuze leven van de beroemde zwarte zangeres uit South-Carolina die zelfs nog een poosje in Nijmegen heeft gewoond. Vrijheid is een thema van de voorstelling. De zang van Sabrina Starke en Liesbeth Peroti doet duidelijk denken aan die van de hoofdpersoon Nina Simone. De dj, de trompettist en acteur Hans Dagelet weten mij te overtuigen. Wie geen angst kent, is vrij, was het motto van Nina Simone. Wat ik niet wist, was dat de inwoners van haar geboortestadje Tryon geld inzamelden om een muzikale opleiding te bekostigen. Haar vader kon het niet betalen en Eunica, zoals de zangeres door haar ouders was genoemd, had talent als pianiste, maar werd geweigerd op het conservatorium, vanwege haar zwarte kleur.
Dat maakte haar behalve tot muzikant en zangeres ook tot activiste. Haar leven verliep tragisch, zo blijkt tijdens de voorstelling. Ze trouwde met een man die haar in elkaar sloeg, ze kreeg ruzie met haar vader die stierf zonder dat ze nog contact met hem heeft gehad, haar kinderen kon ze niet opvoeden… Ik ben geheel in haar ban geraakt en wordt alsnog verliefd op Nina Simone… Jammer dat deze prachtige voorstelling niet het land ingaat.