Oogverblindende desinteresse en arrogantie in ziekenhuis

Met vrijwel alle assistentes van de huisartsen die ik in de afgelopen jaren heb gehad (ik ben nog al eens verhuisd…) heb ik op zijn minst een gespannen verhouding gehad. Ik haat de arrogantie van die mokkels, je kunt niet om hen heen en dat weten ze. Ze weten ook dat op de zorg niet bezuinigd wordt, we hadden er zelfs bijna (vanwege de zorgpremie) nieuwe verkiezingen door gekregen. Ook bij de gemiddelde apotheek is de wachttijd ongeveer twintig minuten, terwijl de helft van het personeel koffie zit te drinken, volgens mij. Als ik zelf voor een klus een half uur te laat kom, kan ik het schudden, maar assistentes van artsen laten je gemakkelijk een half uur of langer wachten. Omdat ze het allemaal te strak plannen om hun Porsche te kunnen betalen, vermoed ik zo.

Ik ben vorig jaar aan mijn ogen geopereerd vanwege staar. Volgens de kenners heb ik de beste oogarts van Oost-Nederland en die werkt in het ZGT in Hengelo. Geen onaardige vent, behalve dat er de eerste keer veel fout ging. Uiteindelijk kwam alles goed. Tot een poos geleden. Ik kreeg last van mijn rechteroog, voelde dat het niet goed zat, maar dat mokkel dat ik belde om een onderzoekje te plannen blafte me af dat haar oogarts de komende maanden echt geen tijd had en dat ik maandag 12 november kon komen. Ik maakte later nog de grap tegen Dik Wessels of hij niet voor mij zou willen bellen, want voor hem gaan toch deuren open… Hij had echter zo ongeveer dezelfde ervaringen (en gelukkig maar…) als ik. Maar goed, afgelopen maandag zat ik in de stoel, het duurde mij allemaal net iets te lang en met een strak gezicht meldde de oogarts dat het helemaal niet goed zat, er zat namelijk van alles los in mijn rechteroog, ik moest met zeer veel spoed in Nijmegen onder het spreekwoordelijke mes.

Terugkomend van de oogarts liep ik naar de balie waar die theeclub zat. Weliswaar was ik door de arts keurig geholpen, maar ik moest bij die mokkels op mijn tong bijten om niet te vragen wie ik sodeju enkele weken geleden aan de lijn had gehad, welke nitwit mij door de telefoon wist te melden dat het wel nastaar zou zijn en dat ze daar qua agenda echt geen uitzondering voor konden maken. Ik moest me inhouden om de ramen van het loketje niet in elkaar te rammen. Het probleem was acuut, er was amper tijd te verliezen en ik kon woensdag 14 november om acht uur al terecht voor een operatie in Nijmegen. Dinsdag ben ik druk geweest om mijn agenda leeg te maken, afspraken te verzetten en dit stukje te tikken. En ik werd steeds kwader: als journalist heb ik een lijstje van alles wat daar (in het ZGT) allemaal fout is gegaan gedurende de afgelopen jaren. Maar wat wil je, als de dames van de balie de baas worden… Wordt vervolgd. Desnoods met één oog…