Gruppo als jeugdsentiment en Hazes valt postuum mee

Nummer 50 – 2012

Geweldig dat Judith Hartman (directeur Wilminktheater Enschede) het aandurfde Gruppo Sportivo te programmeren in het jongerencentrum Atak. Ik was vroeger helemaal gek van Gruppo, maar blijkbaar is de band in Den Haag waar ik vandaan kom populairder dan in Twente. “Het staconcert wordt een zitconcert”, schreef Atak mij een poosje geleden, “vanwege het kleine aantal kaarten dat is verkocht.” Er waren hooguit zestig, zeventig bezoekers. En dus besloot Gruppo (dat zich presenteert als het intellectuele bandje dat zichzelf niet zo serieus neemt) om voor de pauze er een soort theatervoorstelling van te maken. Toetsenist Peter Calicher interviewde leadzanger en mijn grote idool Hans Vandenburg. De band illustreerde het verhaal met muziekfragmenten van ‘De Wereld Draait Door’-lengte (maximaal één minuut). Leuk. Herinneringen ophalen over die goede oude tijd. Ook Hans Vandenburg heeft weemoed naar die tijd, merkte ik. Herhaaldelijk heeft hij het over de tijd dat hij jong was en nog wel volle zalen trok. Terugblikkend op de tijd dat Gruppo Sportivo zo populair was dat de band elke avond een keur aan groupies uit kon kiezen, blijkt de leadzanger daar zelf nauwelijks van genoten te hebben. Hij was bezet. Dus dan doe je dat soort dingen niet. Als de band de beest aan het uithangen was in de stad, zat hij eenzaam op de hotelkamer nummers te schrijven. Vertelde hij. De band heeft inmiddels een stuk of vijftien albums gemaakt, maar de allereerste ‘Ten Mistakes’ was meteen het allergrootste succes, nog een klein beetje geëvenaard door ‘Back to 78’, maar toen was het bij het grote publiek ook wel over. ‘Ten Mistakes’ is opnieuw uitgebracht met een paar bonusnummers. Ach, had ik wat gemist als ik niet naar Atak zou zijn gegaan? Nee, ik heb de band in de afgelopen jaren wel 25 keer zien optreden, maar voor mij is het elke keer weer een feestje. Dankjewel Judith. Waar mijn vriendin mij vergezelt naar Gruppo, daar ga ik met haar mee naar de musical ‘Hij Gelooft In Mij’, in het nieuwe DeLaMar Theater in Amsterdam dat overigens echt fraai verbouwd is. De musical gaat over het leven van André Hazes, niet mijn grootste voorbeeld en liefde. Mijn tegenzin was totaal ten onrechte. De musical is net zo goed een verhaal over het leven van zijn vrouw Rachel als over Hazes zelf. Wat een tragiek. En wat mooi vertolkt door Chantal Janzen als Rachel (ik vind haar als presentatrice vaak niet om aan te zien, maar deze rol speelt ze geweldig) en Martijn Fischer die werkelijk de reïncarnatie is van Hazes. Hazes schreef zijn teksten met het rijmwoordenboek in de hand, hij zong op een manier die heel veel mensen raakte, maar over zijn eigen gevoelens praten, dat kon hij niet. Zodra hij iets voelde, greep hij naar een blikje Heineken. Zijn gehoorproblemen ontkende hij tot op het laatste moment. Als je deze musical wilt zien, moet je echt naar Amsterdam, want voor zover ik weet wordt er niet getoerd.