De beschaving van onze eigen Titanic bladdert snel af

Nummer 41, 2012

Ik ben niet zo tegen de crisis als ik zou moeten zijn, vrij naar Wim Kan. Ik verdien nog steeds redelijk mijn brood, hoewel ik als dagvoorzitter, gespreksleider en dergelijke behoorlijk vooraan zit als er geschrapt wordt in uitgaven door opdrachtgevers. Niet te vroeg juichen, zie ik om me heen, want duidelijk is wel dat de crisis nog lang niet voorbij is en dat er nog echt flink bezuinigd zal moeten worden her en der. Met alle reorganisaties van dien.
Het goede nieuws is dat je snel wordt geholpen door bedrijven (de nog steeds schandalige behandeling in de zorg daargelaten – daar merken die tuthola’s nooit wat van welke crisis ook), bijvoorbeeld door de autobedrijven. Mijn auto moest onlangs voor een beurt naar de garage, normaal begint de man van de werkplaats te zuchten en te steunen als je om spoed vraagt, nu kon het zelfs (als ik geen leenauto hoefde) al de volgende dag en bovendien
werd mijn auto gehaald en gebracht. Kaarten voor concerten hoeven niet meer op de zwarte markt aangeschaft te worden. Verkopers doen vriendelijk, laten je niet voor lul ergens uren wachten, hebben begrip voor je argumenten en luisteren. Je kunt korting krijgen als je wat extra’s koopt. Ik ben kortom (nog) niet ontevreden. Er is nog een bijkomend voordeel. Je leert mensen (vrienden, collega’s, familie) echt kennen. Bij een bedrijf in problemen is het
laagje vernis dat wij beschaving en fatsoen noemen er razendsnel af. Het enthousiasme voor de Ondernemingsraad is ineens erg groot (OR-leden kunnen vooralsnog niet ontslagen worden), het ziekteverzuim schiet omlaag, extra klusjes wil iedereen wel doen en roddel en achterklap nemen hand over hand toe. Of de chef wel weet dat die en die een hoerenloper is, te veel zuipt, de kantjes er van af loopt, in de baas zijn tijd naar viswebsites (die bestaan echt!) kijkt, vakanties boekt en voortdurend met vrienden zit te twitteren. Het echte leven is tegenwoordig vergelijkbaar met de Titanic. Op het moment dat het schip zinkt, duwen mensen elkaar naar beneden om zelf te kunnen overleven. De NSB bestaat nog steeds, maar telt alleen geen officiële leden meer. En het wordt alleen nog maar erger, de fi nanciële crisis zal gesubsidieerde instellingen afbreken, de welvaart sterk laten afnemen, de werkloosheid tot boven het miljoen laten stijgen. De economie als de Titanic. Nee, geen pessimisme, realiteit!