Twitterruzie met Nico Dijkshoorn

Natuurlijk, in het oosten (als Deventer daar bij hoort) hebben we jaarlijks het Tuinfeest voorafgaande aan de Boekenmarkt. Soms verdwaalt een dichter of schrijver in een theater. Zo had De Reggehof in Goor had tot voor kort leuke optredens, maar die zijn waarschijnlijk gesneuveld in de bezuinigingsdrift, of de nieuwe directie heeft minder met literatuur dan de vorige of interviewer Theo Hakkert kon niemand meer vinden. Jammer. Want poëzie is leuk om te lezen, maar leuker is om de schrijver teksten te horen voordragen en nóg veel leuker om daarbij de dichter bijkans aan te raken en vragen te stellen of gewoon te complimenteren. Dichter aan Huis is een festival in Den Haag dat ik al een paar jaar met veel enthousiasme bezoek. Juist om bovengenoemde redenen, maar ook om stiekem bij mensen thuis rond te loeren. Want je komt niet bij Jan Modaal over de vloer, juist de elite in statige Haagse huizen opent woningen voor de kunst.

Ik heb onlangs een ordinaire twitterruzie gehad met Nico Dijkshoorn die mij in een café vervolgens onheus behandelde (vind ik vooral zelf…), maar het is een prachtige dichter. In een tuin bij een vijver zaten we in een kringetje naar hem te luisteren.We deden allebei of we gek waren en elkaar nog nooit hadden gezien of gesproken. Misschien nog mooier dan zijn werk waarin hij het observeren tot kunst heeft verheven, soms gevoelig soms meedogenloos, zijn de anekdotes, de verhalen en de achtergronden van sommige dichtregels. Enigszins schuchter, maar ook trots, vertelt Nico Dijkshoorn hoe hij heeft gehoord dat een dronken Remco Campert heeft betoogd dat die Dijkshoorn er wel wat van kan… Zo zie je Dijkshoorn niet bij De Wereld Draait Door. Hij deinst er net als Jean Pierre Rawie voor terug zichzelf een dichter te noemen. Een dichter ben je pas, als je ook echt heel goed bent, zei Rawie (goed voor maar liefst dertien bundels!) in een Haagse wijnkelder. Hij heeft een beroerte gehad en omdat de organisator van Dichter aan Huis er niet achter kon komen hoe het met hem gesteld was, reisde hij af naar Rawie’s stamkroeg in Groningen. Het gaat redelijk met hem. Ter sprake kwam dat Rawie één van de meest geciteerde dichters in rouwadvertenties is. Of hij daar nu blij mee moet zijn? Och, antwoordde Rawie bescheiden, blijkbaar doe je er toe. Zelf vindt hij zo’n gedicht bij een rouwadvertentie niets, maar hij stelde tevens vast dat het verstandiger is als nabestaanden een gedicht van hem pakken dan dat ze zelf gaan rijmen, want daar worden rouwadvertenties nogal eens onbedoeld grappig van.

Rutger Kop land maakte een keuze uit eigen werk en daarna mocht het gehoor een verzoeknummer indienen. En natuurlijk werd als eerste geroepen om het populaire De Appel boom, een gedicht dat menige trouwkaart siert. “Vooruit”, zei Kopland en hij droeg het gedicht voor. De ruim twintig aanwezigen in het fraaie pand in de Anna Paulownastraat op krukjes en bankjes waren tot tranen toe geroerd toen de oude meester het voorlas. Kopland zelf vindt het maar niks, dit gedicht, biechtte hij op. “Ik zou dat nu niet meer zo maken. Veel te sentimenteel.” Wellicht was ik door alle voordrachten niet in de goede stemming voor een optreden van Hans Teeuwen zaterdagavond in de Heineken Music Hall te Amsterdam.

Ik begrijp het nu nog niet: de man die zeven jaar geleden voor het laatst als cabaretier optrad, die zichzelf geregeld afvroeg of hij wel goed genoeg was, die man staat nu acht avonden achter elkaar in de Heineken Music Hall om duizenden mensen per keer te vermaken. Als een rockstar met videoschermen aan weerszijden van het podium. Teeuwen is nog steeds ongelooflijk grof en bot, maar zijn boodschap (voor zover ik die kon ontdekken) bleek onveranderd. Is hij soms blut? Hij heeft zijn publiek zeven jaar in onzekerheid gelaten om nu razendsnel zijn zakken te vullen? En dat gevoel kreeg ik helemaal toen ik per mail (ik heb de kaarten via internet gekocht) de aanbieding kreeg nu al de dvd van de show te bestellen die ergens in november verschijnt. Nee, dan liever in een huiskamer met zes mensen Meindert Talma aanhoren over de muzikale fruitmand van de EO die zijn jeugd zo bepaalde. Of nog liever meer literaire bijeenkomsten in Twentse theaters, hoe knusser hoe beter.