Soms draait het leven om voetbal, muziek en vrouwen

You call it a one-nightstand, I call it paradise. Vier mannen van rond de vijftig die in Engeland een paar voetbalwedstrijden bezoeken. Jaarlijks met de Pasen en in het najaar nog een weekend. Ik ben één van die mannen. Het interesseert me bitter weinig welke wedstrijden we bezoeken. Dankzij Jos Hooiveld, die nog bij FC Zwolle heeft gespeeld, bezochten we afgelopen weekend Southampton waar de slungel van Celtic (waar hij nu voor een prettig bedrag onder contract staat) het slot op de verdediging was in de topper tegen Brighton. We zaten pal achter de reservespelers van Brighton die op een deel van de tribune waren geplaatst met een hekje eromheen. Overigens helemaal niemand die de dus gemakkelijk bereikbare bank van Brighton attaqueert – dan ben je nog niet jarig in Engeland.

De naam van Mark Wotte uit Enschede moet je trouwens vooral niet te hard reopen in het Zuid-Engelse havenstadje, maar een Wotte komt altijd weer goed terecht: hij leidt nu de jeugd op van heel Schotland (dat vorige week Jong Oranje onder de voet liep…). Een fraai stadion heeft Southampton. Hele gezinnen in rode shirts op de tribune bij de club die nu nog de Championship aanvoert, maar volgend seizoen weer in de Premier League is te bewonderen (of het moet wel heel gek lopen). De nabij gelegen Premier Inn heeft weliswaar prima bedden, een aantal gasten had er lol in om ’s nachts rond een uur of vier op alle deuren in de gang te bonken en het clublied (When the Saints go marching in) erg vals en vooral erg hard te zingen. In heel veel pubs hangen schermen waarop je Match of the day kunt zien, een programma waarin Gary Lineker en Alan Hansen alle wedstrijden tonen en hun ongezouten commentaar geven.

Vrouwen, dun en dik, jong en oud, mooi en godsgruwelijk lelijk, lopen er allemaal bij of het hoogzomer is. Millwall in Londen (No one likes us, but we don’t care) ontving zondag het altijd lastige Bristol waar tot onze verrassing David James onder de lat stond. Die moet inmiddels toch van onze leeftijd zijn… Vanuit het centrum (langs Harrods) de Thames over en dan beland je zo ongeveer in de ergste sloppenwijken van Londen. Wel weer een fraai stadion, maar gewaarschuwd door angstverhalen op internet dat bezoekers hun auto opengebroken en op kistjes terugvonden, zochten we een bewaakte parkeerplaats. Werkelijk negentig minuten lang hoorden we mensen om ons heen op de family-stand de tegenstanders, de scheidsrechters en indien nodig ook de eigen spelers verwensen, waarbij fucking wanker zo ongeveer de vriendelijkste term was. In de auto keihard Oasis, de Kinks en natuurlijk de Stones. Het zijn weekenden die zin geven aan het leven. Op een heel jaar gezien een soort onenightstand, maar dan zonder seks. Het voorspel was een week eerder Hard Gras in de schouwburg van Enschede. Leuk om Hugo Borst weer even in actie te zien.

Samen met onder anderen Henk Spaan, Herman Koch, P.F. Thomése, Anna Enqvist en de onvermijdelijke Nico Dijkshoorn die boven verwachting vriendelijk deed. Allemaal een paar minuten voordragen (“We doen het graag, we zijn echte liefhebbers”, aldus Borst, die als enige niet met het busje naar Enschede kwam) afgewisseld met liedjes en een paar voetbalvideootjes. Alleen maar voetbal en muziek van een paar oudere mannen: You call it a one-nightstand, I call it paradise (Duran Duran in Save a prayer).