Het maagzuur van Ger Jacobs van PostNL en zijn dametjes

Ik was er nog maar net aan gewend dat het oersaaie rood van de PTT was omgeruild voor het smerige oranje van TNT en nu heet het bedrijf alweer PostNL. Daar kwam ik achter omdat ik een heel boze brief van dat PostNL kreeg van commercieel directeur Ger Jacobs. Niet dat hij zijn brief aan mij ooit gezien heeft, want er staat zo’n stempeltje onder dat een handtekening annex paraaf moet voorstellen. Dat mag je als je een paar ton aan postzegels verdient, dan heb je geen tijd om fatsoenlijk te zijn tegen klanten. Het past ook bij de inhoud van de brief. Onfatsoenlijk is daarvoor nog de netste typering. Als je een paar ton per jaar aan postzegels overhoudt raak je de weg een beetje kwijt, denk je dat je een halfgod bent, zo eis je waarschijnlijk ook dat de medewerkers je beschouwen. Ik woon in het buitengebied van Deventer in een ouwe boerderij. Een vervallen groene brievenbus staat al een paar jaar op dezelfde plaats, werd er ooit neergezet door mijn huisbaas in overleg met de postbode uit het dorp die elke dag met de auto de oprijlaan oprijdt, raampje opendraait, post in de bus mikt en dan meteen zijn auto kan keren. En nu lag er in de bus een heel boze brief met de mededeling dat als ik niet snel mijn bus aan de rand van straat zou zetten, ik nooit meer post van PostNL zou ontvangen. Ik heb de postbode er eens even naar gevraagd, maar hij zegt niets van de brief te weten en op zijn aandrang is de brief zeker niet geschreven. Sterker, hij weet geen betere plaats voor de bus dan de plek waar die nu staat. Toen ben ik zo dom geweest om 0900- 0990 te bellen. Volgens mij werd ik linea recta doorverbonden met het instituut waar nu ook die gozer vastzit die in de Koninklijke Schouwburg het toneel beklom en zich daar als dienaar van Allah profileerde. Met andere woorden: ik kreeg een onaardig mens aan de lijn, deed een korte poging om tot een gesprek te komen maar was kansloos! Aan het einde van haar opsomming van regels en wetten dreigde zij mij namens PostNL opnieuw: als ik mijn postbusje niet rap zou verplaatsten zou ik geen post meer krijgen en dat zou worden gecontroleerd. In mijn goede tijd zou ik de strijd zijn aangegaan, maar nu ging ik overstag: samen met mijn huisbaas heb ik in overleg met de postbode de bus verplaatst. Het was nog een heel gezellig uurtje op het erf. Ik moet nu weliswaar verder lopen, de postbode moet zijn auto twee keer meer steken voordat hij weer weg kan rijden en nu maar hopen dat Ger Jacobs van PostNL tevreden is. Met de belafdeling van KPN de vroegere PTT heb ik overigens vergelijkbare ervaringen. Toen ik hier kwam wonen wilde ik graag een aansluiting, maar het adres bestond niet zei de destijds iets vriendelijker dame van KPN, terwijl ik toch echt in mijn huis stond. Er zijn in dit gebied ruilverkavelingen en gemeentelijke herindelingen geweest, wat tot gevolg had dat wegen zijn verdwenen en postcodes zijn veranderd. Natuurlijk was de ouwe PTT een slome overheidsinstelling, maar van de snelle jongens van KPN en PostNL krijg ik toch nog meer maagzuur.