Vele levens hetzelfde, als balans wordt opgemaakt

Ik weet ook wel dat het grootste deel van, mijn toekomst inmiddels achter me ligt. Heb, ik het goed gedaan met dat (naar ik aanneem), eenmalige bezoek aan deze planeet?, Hoewel ik niet van plan ben op korte termijn, afscheid te nemen, weet je het maar nooit., Een ongeval is zo gebeurd. Bijna vijftig ben, ik, op leeftijd vind ik zelf, stokoud vinden, mijn twee dochters. In de afgelopen pakweg, twintig jaar zijn erg veel familieleden, kennissen, vrienden en veel mensen die ik via via, ken overleden aan kanker., Met een collega (van de Telegraaf en Twentesport) die ik tijdens ons traditionele, jaarlijkse voetbalpartijtje verrot probeerde te, schoppen, gaat het bergafwaarts, aankomend, weekend ga ik weer even langs het, Leeuwarder ziekenhuis waar ze mijn vriend, Fritz Korbach nog zo proberen te kneden dat, hij nog effe meegaat. En zo zijn er meer, mensen die ik ken die deze afschuwelijke, ziekte hebben. Het is vaak een lijdensweg, mensen die steeds opnieuw hoop peuren uit, kleine verbeteringen, nieuwe technieken, zware medicijnen die wellicht aanslaan. Ik, weet slechts van een enkeling dat hij weer, gezond is verklaard., Ik werd onlangs gebeld door Leo Filart-, Fleischhacker. Een man geboren in 1960 in, Almelo die zijn brood tot voor kort verdiende, als docent Engels. Hij is definitief opgegeven, de ziekte heeft gewonnen. Het enige voordeel, van een lange lijdensweg is dat je op, een nette manier van alles en iedereen, afscheid kunt nemen. En dat heeft Filart ook, geprobeerd in een boekje met de toepasselijke, titel De Onvermijdelijke Toekomst. Het, had nogal wat voeten in de aarde voordat ik, het boekje mocht lezen, want uitgeverij, Boekscout in Zeist is doodsbenauwd dat ik, het boekje uitprint of doorstuur. Het is een, inkijkje in een ruim vijftigjarige leven zoals, heel veel mensen het geleefd hebben of, geleefd kunnen hebben. Verre van literatuur, maar wel heel regelmatig herkenbaar, en daarom grijpt het je af en toe naar de, strot., De foto op de cover (New York?) is gemaakt, door zijn vrouw Sarah. Onscherp, maar dat, past dan weer mooi bij het verhaal. In het, boek veel vakantieverhaaltjes, maar het is, niet bedoeld als reisgids, vermeldt Filart op, de achterflap. Hij hoopt dat andere kankerpatiënten, aan zijn boek steun kunnen ontlenen., Ik denk dat Filart het boek vooral heeft, geschreven om iets achter te laten, om te, laten weten dat hij weliswaar betrekkelijk, kort, maar toch ruime een halve eeuw, op, deze aardkloot rondgelopen heeft. Hij, ontvluchtte (voor zijn ziekte) zijn beperkte, leventje als docent door muziek te maken;, dat zijn leven toch de moeite waard is, geweest, dat (zoals in heel veel gevallen) de, ziekte er toe heeft geleid dat zijn vrouw en, hij meer naar elkaar zijn toe gegroeid., Zoals gezegd, geen literair pareltje, het leert, dat veel levens in grote lijnen op elkaar lijken, en het geeft een aardig inkijkje in hoe Filart, met de ziekte heeft moeten omgaan.