Arnhem wint niet met voetballers, wel met concerten

Opvallend weinig mensen die zich iets van het Rosso-thema hebben aangetrokken. Hier en daar een rood accent, maar niet de bonte rode massa die je bijvoorbeeld bij een Symphonica in Rosso van Marco Borsato (en later Paul de Leeuw en Diana Ross) zag. Ook op het podium zijn de muzikanten van het Londen Royal Philhar – monic Concert Orchestra in het zwart gekleed met een rode bloem in knoopsgat of haar. Dit is dan ook een Symphonica in Rosso op zijn Stings. Met klasse, stijl, kwaliteit een concert dat het moet hebben van de magistrale muziek en perfecte registratie. Sting trad afgelopen week keer op in het GelreDome te Arnhem. Filevorming! Er is nogal wat te doen rond bezuinigingen op de vele orkesten in dit land. Als pop en klassiek elkaar ontmoeten, het gebeurt vaker in veel combinaties, hebben de orkestleden het aantoonbaar veel meer naar hun zin dan wanneer ze voor bijkans lege zalen het Requiem van Mozart uitvoeren. In deze vorm betalen duizenden mensen lachend tachtig euro voor een kaartje. En je krijgt er ook wat voor; waarom moet de belastingbetaler voor talloze niet-rendabele orkesten opdraaien die muziek – uitvoeringen ten tonele brengen waar het gros van de mensen niet op zit te wachten, laat staan veel voor wil betalen. Ik ben het eigenlijk zat dat een zelfbenoemde elite bepaalt wat wel en geen hoogstaande cultuur is, wel of geen goede muziek. De muziek van 59-jarige Sting (variërend van rock tot jazz) is geweldig en leent zich op een natuurlijke manier voor uitvoering door een filharmonisch orkest. De arrangementen zijn prachtig, zo blijkt al bij het eerste nummer If I Ever Lose My Faith In You. Wat een klasse straalt Sting uit. Zien we ook op de grote schermen boven het podium. Soms bekruipt je het gevoel dat je naar een dvd zit te kijken, zo perfect is zijn stem, de muziek (alhoewel het eerste nummer wat zacht klonk), het licht en de cameravoering. Begeleid door strijkers en blazers klinkt het van Englishman in New York tot Roxanne allemaal even ingetogen en fantastisch. En dan de zangeres naast Sting, Jo Lawry in een zwart jurkje, kort blond haar, felrode lippen, rode bloem achter haar oor, wat een uitstraling. Een genot om naar haar flirtende blik te kijken op de grote schermen. Jammer dat het Londense orkest moest opdraven, juist in deze tijd van bezuinigingen. Sting trad op in Arnhem, is het Orkest van het Oosten niet goed genoeg, kijken ze neer op deze muziek? En pissen het dure Muziekkwartier en Go Planet nu definitief naast de pot? Het is het GelreDome in Arnhem gelukt om na de Heineken Music Hall de tweede grote poptempel van Nederland te worden; dat vinden de artiesten ook, gezien de enorme lijst die staat te trappelen om er de komende maanden op te treden. Is er dan niets op aan te merken? Ja, op het publiek. Dat onverstoorbaar door roezemoest, terwijl een solo van een klarinettist of gitarist om doodse stilte vraagt. Maar ja, het GelreDome blijft een voetbalstadion waar honderden mensen op het middenveld staan te luisteren en dat nodigt meer uit tot gesprekken dan de rijen in het Concertgebouw. Kenmerkend aan een Symphonica in Rosso-concert zijn de gastoptredens. Wij werden getrakteerd op bandoneonspeler Carel Kraayenhof, die Sting begeleidde bij de klassieker Moon Over Bourbon Street. Trompettist Colin Benders, beter bekend als Kyteman, was (natuurlijk weer) indrukwekkend. De derde gast was Stings favoriete persoon op de planeet, Joe Sumner, zanger van Fiction Plane en de zoon van Sting. Samen zongen ze Joe’s hit Two Sisters.