Publiek als stoorzender in ‘Sonneveld voor Altijd’

Een van de allerbeste Nederlandse cabaretiers en zangers ooit wordt geëerd in ‘Sonneveld voor Altijd!’ door onder anderen Frits ‘opsporing verzocht’ Sissing… Hij zal wel gevraagd zijn omdat hij bekend is van de televisie, dan is het tegenwoordig al gauw goed. Zeker bij Huize Avondrood, de leeftijdscategorie die vooral belangstelling zal hebben voor de in 1974 op 57-jarige leeftijd overleden Wim Sonneveld. Eerder werd overigens volkomen terecht tekstdichter Friso Wiegersma (Sonnevelds levenspartner) geëerd met ‘Telkens Weer Het Dorp’.
Gelukkig is Sissing slechts één van de vijf die de ode op zich neemt. Want het repertoire van Sonneveld is 35 jaar na zijn dood nog steeds briljant en reden voor de aanschaf van cd’s, dvd’s en het bezoeken van voorstellingen.

Toch heb ik serieus overwogen deze voorstelling in de pauze voor gezien te houden. Dat lag dus aan het materiaal noch aan Trudy Labij, Syb van der Ploeg, Suzan Seegers en Roberto de Groot. Zelfs niet aan Frits Sissing hoewel deze stijve hark inmiddels denkt dat hij via televisie boefjes kan vangen, quizjes kan presenteren en nu dus ook in de theaters staande kan blijven. Toch was dit niet de reden. Jack van Gelder overschat zichzelf eveneens. Nee, ik heb me vooral kapot geërgerd aan de zaal: bejaarden aangevuld met fans van Syb van der Ploeg (bekend als voorman van de Friese band De Kast). Elke keer als Syb prominent op de planken te zien is, flitst de camera van de dame naast mij veelvuldig. En achter mij zit een mevrouw die steeds hardop ‘ja’ roept bij alles wat ze ziet of herkent van vroeger. Ze wordt vergezelt door een vrouw die om werkelijk alles lacht – een geluid dat nog het meeste wegheeft van dat van een geile geit. Maar het schijnt de cast niet te deren; ook het vele geflits wordt getolereerd, want na de pauze kan de zaal hier gewoon mee doorgaan, de bordjes bij de ingangen van de zaal negerend.

Een zaal vol bejaarden horen meeblèren met ‘Het Hondje van Dirkie’, ‘Moeder ik wil bij de revue’, ‘Ome Thijs’ en ‘Het Dorp’, dan wil je wel vluchten. Maar daar tegenover staat dat je met nog meer plezier luistert (in een dan stille zaal) naar de minder bekende nummers. Zoals ‘Dat wij verschillen van elkaar’, gezongen door Syb van der Ploeg. Ik zwijmel mee met de buurvrouw met camera:

‘Je bent zo lief, je bent zo lief maar onervaren
We passen echt niet bij elkaar
Dat wij verschillen van elkaar
Zit enkel in die dertig jaar
Die afstand zal ons blijven scheiden
Maar het gevoel dat ik ervaar
Dat zich verraad in mijn gebaar
Laat je toch daardoor niet misleiden’.

Dat Sonneveld in zijn tijd gedwongen was te zingen over liefde voor vrouwen is erg triest. Om al die mooie nummers in heteroverhouding te brengen, doet gevoelsmatig geen recht aan Sonneveld en Wiegersma. En daar moet ik de cast complimenteren die dat blijkbaar net zo voelt; het is heel verrassend om Trudy Labij ‘Tearoom Tango’ te horen zingen (‘Je hebt me belazerd, hebt me bedonderd….’). Jammer vond ik dat de tekst vaak niet goed te verstaan was (en dat komt niet door het meezingende publiek). Evenzeer jammer vond ik dat het publiek niet leek te begrijpen dat de zenuwen voor het opgaan van het toneel niet over bijvoorbeeld Syb van der Ploeg zelf gaat. Voorafgaand is nog verteld dat de liedjes worden aangevuld met passages uit interviews van Sonneveld, maar men reageerde meteen beledigd, zodra er iets in die richting werd gezegd. Wellicht ten overvloede: Sonneveld maakte variété, speelde kindervoorstellingen, zong chansons. Hij trad op voor radio en televisie, maakte films, nam vele platen op en speelde in musicals. Vermaard is zijn vertolking van de rol van profesoor Higgins in ‘My Fair Lady’. Al jong beproefde hij zijn geluk in het buitenland, eerst in Parijs, later in Hollywood en Londen, maar zijn hart lag toch in Nederland waar zijn unieke onemanshows legendarisch werden.

‘Sonneveld voor Altijd!’ is nog één keer in het oosten te zien, namelijk op 21 maart in Winterswijk.