Justitiële buitenpost op Bonaire tevens goede reisgids

In maart 1998 krijgt Ernst Wesselius (voormalig officier van justitie in Almelo) telefonisch de vraag voorgelegd of hij zin heeft zijn werkplek te verplaatsen naar Curaçao. Hij denkt een uur na en vertrekt in juli van dat jaar. In juni 2000 verhuist hij opnieuw, naar Bonaire. ‘Ik was meteen verkocht’, schrijft Wesselius in zijn boek ‘Buitenpost Bonaire’. Hij tekent een aantal malen bij omdat ze in Nederland geen vervanger voor hem kunnen vinden; hij weet zijn pensionering zelfs uit te stellen en uiteindelijk besluit hij op Bonaire te blijven en als advocaat (bij David Kock Legal) aan de slag te gaan.

Voor het maandblad ‘Opportuun’ van het Openbaar Ministerie schrijft hij in zijn tijd als officier van justitie op de Antillen 55 columns. ‘Om de collega’s in Nederland te laten zien hoe het werken en leven van een officier van justitie op de Nederlandse Antillen eruit ziet. En ook om de overeenkomsten en verschillen tussen het leven in Nederland en op de Antillen inzichtelijk te maken’, zegt Wesseluis bij de presentatie van zijn boek.

Hij heeft zijn columns waar nodig gereviseerd en gebundeld. Misdaadjournalist John van den Heuvel schreef het voorwoord en noemt Wesselius een ‘ware crimefighter’. Volgens Van den Heuvel is Bonaire één van de weinige eilanden in de Cariben die verschoond zijn gebleven van drugsgeweld.

Het aardige aan het boekje is dat Wesselius heel plezierig schrijft (helaas wel met veel stilistische onvolkomenheden) en dat hij ook de moeite heeft genomen de soms verouderde columns met voetnoten toe te lichten. In sommige columns is het wel ‘jongens van het OM onder elkaar’.
Natuurlijk kun je als lezer je niet voorstellen onder welke primitieve omstandigheden Wesselius moest werken, maar nergens blijkt een gevoel van dedain, hoewel je soms moet hardop moet lachen als hij het parkeerverbod op de boulevard in Kralendijk beschrijft. Of over de wilde geiten op Bonaire die een vakman binnen vijf minuten kan vangen, slachten, stropen en afvoeren. Een geitendief op Bonaire is als een fietsendief in Amsterdam. Het lezen van de columns is ook een soort handboek voor domme Nederlanders die zich voor korte of langere tijd op Bonaire vestigen. De columns zijn van voor de tijd dat Henk Kamp zich daar als gevolmachtigde van de Nederlandse overheid heeft gevestigd om van Bonaire staatsrechtelijk een openbaar lichaam te maken.

Jammer dat Wesselius gestopt is met het schrijven van columns, dat had ons nog wijzer gemaakt. Want in hoeverre is het leven aldaar nu veranderd? Voor toeristen die meer willen dan zon en zee, is het boekje van meer waarde dan veel reisgidsen over het eiland. En wellicht kan Wesselius PVV-kamerlid Hero Brinkman, die zich nog niet zo heel lang geleden buitengemeen laatdunkend over de Antillen uitliet, het boekje cadeau doen.