Ilse DeLange zingt goed maar leutert te veel

Almelose zangeres verovert de wereld (als ze geen Twents spreekt)

Ter promoting van haar nieuwe (derde) cd Clean Up toert Ilse DeLange langs het vaderlandse theatercircuit. De geboren Almelose doet met Live in Concert 2005 een groot aantal schouwburgen aan. Het zijn keurig nette zitconcerten. In deze feestmaand is DeLange twee keer in Twente, eerst vrijdag 9 december in Almelo en vervolgens vrijdag 16 december in Hengelo. Eerder al trad DeLange met haar band op in de Twentse Schouwburg te Enschede en daar bevond Jan Medendorp zich onder het tamelijk idolate gehoor.

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat iemand die zo bloedmooi kan zingen, als persoonlijkheid na al die jaren nog steeds verdwaalt? Nog onbegrijpelijker is dat helemaal niemand van al die managers en woordvoerders, die ze uit angst (ze heeft nogal wat meegemaakt in de afgelopen jaren en niet alleen goede dingen) om zich heen heeft verzameld, niet aan haar presentatie boetseert. En als het dan niet lukt haar uitstraling van een dom en oppervlakkig wicht weg te kneden, adviseer haar dan minstens het presentatiewerk zo kort mogelijk te houden.
In de Twentse Schouwburg zaten twee maanden geleden veel fans die alles mooi vinden wat hun idool doet, maar van die fans hebben sommigen zó weinig kaas gegeten van de muzikale kwaliteiten dat ze regelmatig te vroeg begonnen met applaudisseren.
Ogenschijnlijk deugt bijna alles aan Live in concert 2005 van Ilse DeLange. Zoals de liedjes die ze afgelopen zomer heeft geschreven met het fantastische openingsnummer These Days (a capella gezongen) tot het afsluitende I love you. Ook de effecten via neonverlichting in de vorm van radiatoren op de achtermuur zijn goed, net als de podiumlampen die als gezellige schemerlampen rond de onorthodox opgestelde band (vanuit de zaal gezien rechts op het podium de drummer en links de toetsenist (pianist). Waarom blijf je dan achter met een dubbel gevoel? Niet om het geld, want Ilse De Lange biedt zowel kwalitatief als kwantitatief (met pauze en toegift duurt het concert ruim twee en een half uur) meer dan genoeg.
Dat dubbele gevoel heeft alles te maken met de complexheid van de zangeres zelf. Ik heb haar eerder gezien in Hedon (Zwolle) en in Hardenberg (Podium) waar haar muziek onvoldoende tot zijn recht komt. Daarom is (terecht) gekozen voor een zitconcert, maar de show is niet goed opgebouwd. DeLange belooft na de pauze vooral swingende nummers, maar waarom dan haar hitjes World of hurt en vooral Livin’ on love nog voor die tijd en het fraaie Breathin’ en Have a little faith (cover van de door haar zo bewonderde John Hiatt) na de pauze? En waarom in de toegift eerst het swingende Clean Up met uitstekende gitaarsolo en afsluitend het romantische I love you, zittend op de rand het podium. Het klopt niet.

Delange is een vat vol tegenstrijdigheden. Voor de pauze komt ze haar kruk niet af en zingt ze gekleed in een soort mantelpakje (en met pumps) de zaal toe. Na de pauze probeert ze in spijkerbroek, laarzen en naveltruitje de sfeer van een popconcert imiteren.
En dan is er nog iets opvallends, want in de doorsnee popmuziekzaaltjes hoor je haar slechte gitaarspel niet, terwijl de fouten in een schouwburgzaal juist door merg en been gaan. “Ik dacht, dat hoort geen hond”, liet DeLange zich in Enschede ontvallen.
Een laatste punt van kritiek. Naarmate de avond vordert, erger je je meer en meer aan dat onnozele geleuter tussen de plaatjes door. Zou ze echt zo plat praten omdat ze Twents is? Nee, ze doet het overal. De tegenstelling tussen spraak en zang is te groot. Gelukkig, dat dan weer wel, vergoedt haar zangstem veel, zo niet alles.