Het verhaal van Ingrid Reudink-Oude Booyink

Alleen voor Hans Wiegel wijkt Ziekenhuis Twente

Deze week is het precies een jaar geleden dat Georg Reudink op 68-jarige leeftijd overleed in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis te Amsterdam. Op zich niets bijzonders, er overlijden jaarlijks duizenden mensen op die leeftijd, maar aan zijn overlijden kleeft op zijn minst een luchtje. Helaas ook niets bijzonders, want naar schatting overlijden in Nederland per jaar zeker duizend mensen als gevolg van medische missers.

Ingrid Reudink: ‘De artsen in Hengelo vonden overplaatsing naar een academisch ziekenhuis onnodig. “ Wij hebben dezelfde kennis als onze collega’s en in een academisch ziekenhuis wordt hij net zo behandeld als hier”, zeiden ze bij herhaling.’

In de afgelopen jaren heeft het Streekziekenhuis Midden Twente in Hengelo een weinig verheffende erelijst aan medisch geklungel opgebouwd. Het zusterziekenhuis in Almelo doet daar overigens weinig voor onder. En ook het Medisch Spectrum Twente in Enschede is zeker niet onberispelijk. De fouten zijn erg, heel erg, maar de echte boosheid van de gedupeerde patiënten, familieleden en nabestaanden is de bijkans onmenselijke wijze waarop de medici daarna met hen omgaan.
De dames en heren medici hebben een soort enclave voor zichzelf gecreëerd, waarin zij een eigen rechtsstaat hebben geformuleerd.
In de praktijk betekent dit dat zij boven en onder de wet staan en elkaar hooguit een berispinkje geven als eìeìn hunner het wel erg bont heeft gemaakt door bijvoorbeeld een verkeerd been af te zetten bij een patiënt.
Op kosten van de belastingbetaler hebben de specialisten een zeer dure opleiding kunnen volgen. En een paar ton (ook in euro’s) aan verdiensten is niet ongewoon. De arrogantie is wel te verklaren: het is een gevolg van de hiërarchische relatie dokter versus patiënt.
En dat is logisch, want als je sterft van de pijn, dan ben je de man in de witte jas eeuwig dankbaar voor zijn diagnose en hulp. En als hij een fout maakt, hoe kan je dat in godsnaam aantonen? Je bent zelf tijdens de reparatie vaak onder narcose. En de beoordeling van de fouten in het ziekenhuis wordt gedaan door een andere arts die zitting heeft in een zelfbenoemd tuchtcollege.
Op dat afdekken van elkaar hebben medici overigens geen patent, ook in andere beroepsgroepen is dat usance. De opwinding in het Enschedese politiekorps was bijvoorbeeld erg groot toen twee rechercheurs vertelden dat collega’s met het beruchte rode vuurwerkbroekje carnaval hadden gevierd.
De opwinding betrof niet de stupiditeit van die agenten, maar het naar buiten brengen; dat doe je toch niet, was de heersende mening: morgen heb je hen (die collega’s) weer nodig….

Darmkanker

Ingrid Reudink-Oude Booyink (de weduwe) heeft zich beklaagd bij de klachtencommissie van het Streekziekenhuis Midden Twente (Hengelo) dat Reudink aan darmkanker opereerde. Wat in het dossier opvalt, zijn nog niet eens de ogenschijnlijke foute behandelingen, maar vooral de lompheid en onverschilligheid waarmee Ingrid Reudink is bejegend.
Het opvallende aan de zaak Reudink is diens naam en faam. Waar medische missers en lompheid van de medici voor zover bekend vooral boeren, burgers en buitenlui van dit land treft, was Reudink tot aan zijn dood een vooraanstaand lid van de elite van dit land. Hij was onder meer oudtopman van Koninklijke Ten Cate en had een waslijst aan commissariaten en bestuursfuncties. Saillant detail is dat hij bestuursvoorzitter was van Twenteborg waar hij een paar jaar geleden hard ingreep bij een uit de hand gelopen directieruzie. Hij stond ook aan de basis van de bestuursfusie tussen het Twenteborg en het Streekziekenhuis Midden Twente – waar hij nadien nog een tijdje voorzitter van de Raad van Toezicht is geweest (Ziekenhuisgroep Twente).
“Georg heeft bewust voor Hengelo gekozen voor de ingreep aan zijn darm. Omdat wij in Oldenzaal wonen, zou hij normaal gesproken doorgestuurd zijn naar het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Georg heeft gebeld met de directie van het ziekenhuis waar hij dus tot een half jaar daarvoor voorzitter was. Ook met het idee Dit is mijn ziekenhuis, hier word ik goed behandeld”. Maar zijn liefde voor het Hengelose ziekenhuis was niet wederzijds; toen Reudink stervende was, wist directeur Lex Hilbers nauwelijks dat Reudink in zijn ziekenhuis lag en al helemaal niet in welke staat.
De ingreep (het verwijderen van een kwaadaardige darmtumor) die Reudink heeft ondergaan, was beslist meer dan een klus van een ingegroeide teennagel. Maar de kans op overlijden is vooraf niet eens besproken. “Er is gezegd dat hij rekening moest houden met een ziekenhuisverblijf van twee tot drie weken, maar dat hij binnen een week weer helemaal aanspreekbaar zou zijn.”
Tegen een aantal mensen heeft Reudink op de dag van zijn opname (12 juni 2002) nog gezegd dat zij hem na een dag of drie alweer konden bellen voor overleg. Hij is echter nauwelijks meer bij geweest. Op 14 juli 2003 overleed Reudink in Amsterdam waar hij uiteindelijk op dringend verzoek van Ingrid Reudink naar toe is gebracht.

Anesthesist Jansen

De operatie duurde veel langer dan verwacht en Ingrid Reudink trof haar man daarna aan op de Intensive Care. Ze moest zelf achter de chirurg aan die haar man behandelde. Die wist weinig meer te melden dan dat zijn collega Jansen (anesthesist) de hoofdbehandelaar was geworden. Pas op 15 juni (drie dagen na de operatie) had Jansen tijd voor Ingrid Reudink. “Die vroeg mij keihard of ik de ernst van de situatie wel wist en waarom Georg nauwelijks bezoek kreeg. Ik was perplex.” Omdat niemand haar tot die dag iets had verteld, kwam ze netjes tijdens de bezoektijden. “Het was zomer, doodstil op de Intensive Care, ik zag nooit een dokter, logisch dat ze mij ook niet zagen.”
De toestand van Reudink verslechterde snel. Op 17 juni werd hij voor de tweede keer geopereerd. “Omdat er geen oorzaak was te vinden voor de koorts en het uitblijven van herstel, kreeg ik te horen.” Daarna werd Reudink aan de beademing gelegd en in slaap gehouden. Daaruit is hij nooit meer bijgekomen. “Niemand heeft mij dat verteld, de moeite genomen uit te leggen wat er zou gebeuren. Ze hebben mij niet de kans gegeven afscheid te nemen van Georg, de laatste dingen te zeggen. Daìt neem ik hen zeer kwalijk.”
In de week na de tweede operatie bleef herstel opnieuw uit. “Ik heb gevraagd, gesmeekt hem over te brengen naar een academisch ziekenhuis. Op 3 juli heb ik directeur Hilbers gebeld en hem gevraagd in te grijpen, dat was dus al drie weken na de opname. Ik heb Hilbers gebeld, omdat ik hem kende van de bestuursdiners en andere bijeenkomsten. Ik was echt zo onnozel te denken dat hij exact op de hoogte zou zijn van de situatie van mijn man.” Maar nee, Hilbers weet niets en wil dat graag zo houden.
In het dossier hangt een walm van zelfoverschatting, en de ergernis over het domme blondje dat maar blijft zeuren. Ingrid Reudink: “De artsen in Hengelo vonden overplaatsing naar een academisch ziekenhuis onnodig. ‘Wij hebben dezelfde kennis als onze collega’s en in een academisch ziekenhuis wordt hij net zo behandeld als hier’, zeiden ze bij herhaling.”
Ingrid Reudink wordt ook een aantal malen aantoonbaar voorgelogen. Zoals over het transport. “Ik kreeg te horen dat hij gelet op de kritieke situatie niet meer transportabel was.”
Onzin, zoals hierna zal blijken.

Hans Wiegel

De vroegere VVD-leider Hans Wiegel kende Georg Reudink goed via hun (bij)banen in de zorgsector. Hij belde een aantal malen belangstellend met Ingrid Reudink en vroeg zich hardop af of Reudink niet naar een academisch ziekenhuis zou moeten worden overgeplaatst. “Ik vertelde hem dat ik dat bij herhaling had aangekaart bij het streekziekenhuis in Hengelo.” Ten einde raad belde Ingrid Reudink daarna zelf met Wiegel en zei dat ze het vertrouwen in de Hengelose medici volledig kwijt was. Wiegel legde daarop contact met de bekende professor Wiggers van het academisch ziekenhuis in Groningen. Dat meldde Ingrid Reudink keurig aan dokter Jansen in Hengelo die toen ineens in beweging kwam. Hij nam contact op met het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam. “Overplaatsing naar Groningen zou gezichtsverlies betekenen voor hem. Nu konden ze zeggen dat de patiënt geen darmproblemen meer had, maar een longprobleem en dat voor die behandeling Amsterdam een betere plek was.”
Er reed een tweetal speciale Intensive Care-ambulances in Nederland. Het bestaan daarvan was anesthesist Jansen volstrekt onbekend, kreeg Ingrid Reudink van de Amsterdamse doktoren te horen. In het OLV-gasthuis in de hoofdstad kwam hij zelfs conditioneel beter aan dan dat hij uit Hengelo vertrok, terwijl Ingrid Reudink vooraf te horen had gekregen dat de kans op overlijden onderweg negentig procent was. In Amsterdam hoorde Ingrid Reudink van daar werkende artsen dat wij nooit patiënten krijgen in zo’n laat stadium. “Laat ik het zo zeggen: ik vind dat in Hengelo de grenzen in de behandeling veel eerder waren bereikt. De artsen hadden moeten durven toegeven dat er ontwikkelingen waren bij Georg waar zij de kennis en de apparatuur niet voor in huis hebben en de opleiding niet voor hebben gehad. Ze hadden Georg veel eerder moeten doorsturen, dan had Georg een goede kans gehad, zeiden de Amsterdamse artsen.” Zeiden de Amsterdamse doktoren met zoveel woorden dat hun collegae in Hengelo hadden geklungeld? “Zo zeiden ze het niet, maar het kwam er wel op neer, ja.”

Mijden tuchtcollege

Toen besloot Ingrid Reudink zich te beklagen. In het dossier is overigens de mening van deze Amsterdamse artsen niet terug te vinden. “Nee, dat is het probleem. Ik ben in oktober met twee adviseurs naar Amsterdam geweest waar we de hele zaak nog eens uitputtend besproken hebben met twee artsen die mijn man op de Intensive Care hadden behandeld. Zij hebben hun verhaal nog een keer verteld, maar weigerden dat op papier te zetten.”
De uitkomst van de medische kant van de klacht is voorspelbaar: ongegrond! Om Ingrid Reudink toch een klein beetje tevreden te stellen, schrijft de klachtencommissie zowaar dat mijnheer Jansen toch wat meer zijn best had mogen doen om haar te informeren.
Ingrid Reudink heeft zich goed laten informeren door en over andere gedupeerden van de medische sector. Zoals het echtpaar Penninkhof in Borne dat dochter Ester verloor in het Medisch Spectrum Twente te Enschede (het meisje overleed na een herniaoperatie) en de zaak voor de tuchtcommissie bracht. Al dat soort zaken spelen jaren en hoogstzelden wordt een arts door zijn vrinden in het ongelijk gesteld. De nabestaanden blijven zitten met jarenlange ellende en frustraties. “Daar heb ik dus geen zin in. Ik heb via de media gevallen gevolgd waar de medische missers zo aantoonbaar waren en die mensen kregen toch geen gelijk. Vandaar dat ik voor de klachtencommissie gekozen heb en via een interview bij Radio Oost en in de Roskam mijn verhaal wil doen. En de mensen die mij kennen, weten dat zoiets voor mij een heel grote stap is. Misschien dat hierdoor de artsen meer nadenken en minder lomp zullen handelen ten opzichte van patiënten, familie en nabestaanden, maar ik vermoed dat het ijdele hoop is.”

Geen commentaar

Uiteraard hebben we ruimschoots (anderhalve week) voor het interview contact gezocht met het Streekziekenhuis Midden Twente. Aan het (live) radio-interview wilden directie (Oostinga) noch Raad van Toezicht (Van Erkelens) meewerken. Later belde Oostinga terug dat hij dit artikel graag voor plaatsing wilde zien. Wel heeft zich in de afgelopen weken een ander verrassend fenomeen voorgedaan. Er is druk uitgeoefend op zowel de hoofdredacteuren van radio en krant als op Ingrid Reudink om af te zien van het interview. “Ze vroegen aan mij ‘Moet je dat wel doen, zo’n interview? Daar krijg je Georg toch niet mee terug’. Het zal ook wel meespelen dat Georg aan het afbouwen was.” Uit het oog uit het hart.
Hoe dan ook was er opmerkelijk genoeg nauwelijks rumoer onder de Twentse elite na het verscheiden van de man die overal in zat en iedereen kende. Maar dat zal ook te maken hebben met het feit dat iedereen overal vriendjes heeft. Zo wordt de huidige Raad van Toezicht geleid door nota bene een dijkgraaf die tientallen miljoenen overheidsgeld heeft verspild aan ondeugdelijke contracten met een slibcentrale. Als hij het naadje van de kous al had wil weten, zou hij waarschijnlijk fijntjes op zijn eigen tekortkomingen zijn gewezen. Ze hebben elkaar in Twente keurig in de houdgreep.

Klassiek liefdesverhaal

Ingrid Reudink, de vrouw van… Wat bij haar nog eens versterkt werd door het leeftijdsverschil. Georg was dertig jaar ouder dan zijn tweede vrouw. Het klassieke liefdesverhaal van de bestuursvoorzitter en zijn secretaresse. Macht erotiseert, maar Georg zag er ook fysiek piekfijn uit, had humor en Ingrid en hij hadden dezelfde interesses. Maar er waren mensen die hun bedenkingen hadden bij de relatie. Heeft ze wellicht om die reden ook de klacht ingediend? Om aan de buitenwacht te tonen dat ze van Georg hield? “Nee, die tijd heb ik gehad. Dat zou ik in het begin van onze relatie wel hebben gedaan. Maar we waren tien jaar samen waarvan acht jaar getrouwd. Ik wilde het voor Georg doen, zijn overlijden had niet gehoeven en dat wilde ik niet zomaar laten passeren”, zegt ze over haar motivatie.
“ Ik ben al verbaasd, dat meen ik oprecht, dat mensen mij zien en herkennen zonder dat Georg erbij is. Wel denk ik, terugkijkende op het eerste jaar na zijn overlijden, dat hijzelf verbaasd zou zijn hoe snel hij vergeten is. Ik had altijd de hoop dat bepaalde mensen denken van ‘Goh, het is nog maar kort geleden’. Je hoopt dat Georg wat meer aandacht zou krijgen. Hij had daar zelf een veel optimistischer kijk op dan ik. Vanaf het moment dat je uit beeld bent, is het ook meteen afgelopen.”
Even is ze stil. “Weet je, we hebben samen een mooie tien jaar gehad. Ik zou het helemaal zo over doen. Alles!”
Deze week liep Ingrid Reudink met een paar vrienden de Vierdaagse van Nijmegen. Ze is definitief aan haar derde leven begonnen.