Wim Neeskens

Als hij op een wolkje had kunnen meekijken, was hij zo trots als een aap geweest. Wim Neeskens, donderdagavond namen pakweg 800 mensen de moeite om naar het Heracles-stadion te gaan om daar de nabestaanden van hem te condoleren. Ik heb een kwartier buiten kou staan vatten en me vooral staan verbazen. Even dacht ik nog het gros voor Astrid Joosten kwam, de fraai geboetseerde dame die in een zaal er naast aanwezig was.

Maar nee, veel ondernemers onder wie zelfs de ondergedoken Pim Polman himself waren naar het stadion gekomen. Ik had een haat-liefde-verhouding met hem. Ooit heeft Gerard Sanderink mij uitgelegd waarom hij waarde hecht aan de mening van Neeskens die dat dan vervolgens weer breed ventileerde, ‘dat Sanderink zonder zijn advies nog geen scheermes kocht’, maar goed…

Jaap de Groot, chef-sport van de Telegraaf, had een mooi stukje gemaakt in de maandagkrant over het verscheiden van Neeskens; Dik Wessels was bij hem thuis geweest en nam nu ook de moeite te condoleren.

Aan de muur in het stadion hingen schermen waarop de familieman Neeskens werd geportretteerd. Zo kende ik hem niet. Zijn vrouw Jannette ken ik van spaarzame voetbaluitjes, haar mag ik graag. Ze zoende mij bij het condoleren, zoon Niels die met een fraai bedrijf MAD zijn ondernemerstalenten etaleert, lachte vriendelijk en zijn broers vertelden dat ze altijd om mijn stukjes moeten lachen.

Ik heb een paar forse aanvaringen gehad met hem in het verleden over onder meer deze site; de stratenmaker met het minderwaarheidscomplex heeft mij via zijn familie een lesje in nederigheid geleerd. Ik hoop dat de hemel bestaat ouwe gek, maar ik ben er bang voor. Leuke familie heb je trouwens…