Vennegoor of Hesselink

Hij was de spits van FC Twente eind jaren negentig. Een nette jongen, herinner ik me. Niet superbegaafd, maar je kon hem er heel goed bij hebben, hij pakte altijd zijn doelpuntje mee. Ik lunchte van de week bij De Tijd in Oldenzaal en mijn vriendin attendeerde mij op hem een paar tafels verderop. Nog steeds een nette jongen, zag ik, ook hij at een broodje met naar ik aanneem zijn vrouw of vriendin.

Bij het weggaan liep hij langs mijn tafel, gaf me een hand en wenste me het beste. De dame aan mijn tafel is echt een mooie meid, leuk ook, lief gezicht, fraaie borsten, ze had een elegant geel rokje voor deze gelegenheid aangedaan, we spraken over vroeger en juist daardoor moest ik steeds aan hem denken. De man met de dubbele achternaam over wie veel grappen werden gemaakt. Meer dan vierhonderd wedstrijden als prof, negentien interlands, las ik later op internet. Sommigen dreunen dat soort in formatie feilloos op, ik niet.

Zijn beste tijd was ontegenzeggelijk in de eerste jaren toen hij voor FC Twente, PSV en Celtic honderden wedstrijden speelde en ook honderden doelpunten maakte. Daarna nog bij Hull City, Rapid Wien en afsluitend op nieuw bij PSV. Een mooie tijd, ik was nog gehuwd, mijn kinderen gingen naar de basisschool in Hengelo die volgens mij ook al niet meer bestaat (net als mijn huwelijk), wijlen Herman Wessels was voorzitter van de club. Het was de tijd waarin nooit tegen Telstar of Top Oss gevoetbald hoefde te worden. Er werd nog wel eens wat gewonnen, bekers, Europees voetbal.

Vennegoor of Hesselink was niet de allerbeste spits die ik ooit gezien heb, ook niet de allerbeste spits ooit van FC Twente, maar wel een voetballer die het maximale uit zijn carrière heeft gehaald, zowel sportief als financieel. Ik heb eigenlijk geen idee wat hij tegenwoordig doet. Terwijl mijn vriendin gezellig zat te keuvelen, zat ik aan lange Jan te denken: hij lijkt me geen trainer, hooguit scout. Spelersbegeleider? Kan. Zijn vader was ook zijn adviseur, herinner ik me. Ik schreef stukjes voor De Roskam, ook al een krant die helaas niet meer bestaat. En die stukjes bevielen hem niet altijd, hij heeft mij er wel eens op aangesproken.
Je wordt oud als je het verleden gaat romantiseren…

(Foto: © Stanley Gontha)