Squashdochter

Ik ga komende week squashen met mijn dochters in Utrecht. Enerzijds vind ik dat erg leuk, anderzijds zie ik er erg tegen op. Ik ben bang dat ik een pak op mijn kloten krijg.

We hadden vroeger in de garage een tafeltennistafel staan waar we veel uren doorbrachten. Zeker in die beginjaren won ik, maar ik moest wel steeds meer mijn best doen tot op een goede dag ik het niet meer redde, hoe hard en listig met effect ik ook terug sloeg. En mijn dochter zag dat ik niet expres verloor… Die zondagmiddag staat ons beider geheugen gegrift.

Zij heeft in haar jeugd op redelijk niveau getennist. We woonden in Hengelo vlak bij een tennispark, in de winter speelden we soms in de hal van Robert Jan Luttikhuis die zijn hal tegenwoordig verhuurt als springkussen-walhalla. Tijdens een vakantie op Malta speelden we op de gravelbaan bij het hotel. En het was de eerste keer dat mijn harde slagen haar niet meer verontrustten. Zij won.

In die jaren gingen we ook vaak naar het tennistoernooi in Rosmalen. Met dank aan de toenmalige Ordina-baas Ronald Kasteel wiens roots in Ommen liggen. En die regelde ook (in 2007) dat mijn dochter op de foto kon met Gaël Monfils, toentertijd een opkomende tennisster. Mijn dochter was helemaal idolaat van hem. Ik iets minder…

Ik stuurde haar een what’s appje dat haar vroegere vrindje in de finale staat van het ABNAMRO-toernooi. Leuk  stuurde ze terug. Ze gaat dit jaar trouwen met een heel aardige, nette natuurkundeleraar. Die bestaan…

Maar goed, ik sport bij Club Life in Hengelo. In de vroegere squash-banen (op één na…) hangen nu grote boksballen. De moderne tijd… ik voel me Wim Sonneveld. Wie wil komende week één of twee keer tegen mij spelen, zodat ik door mijn dochter niet als een vaatdoek over de baan wordt geveegd?