Robben

Ik heb tijdens het afgelopen WK zo’n hekel gekregen aan Arjen Robben. Wat een zeikerd. Wat een vervelende man. Zo’n ontevreden kop ook. En dan dat nare stemmetje. De hele wereld is tegen hem, dat eeuwige verongelijkte. Dat hij die niet te missen kans van Sneijder miste op het moment dat de hele wedstrijd nog open lag, kan ik nog wel mee leven. Die tweede kans die hij miste vond ik al een stuk ernstiger. Het hele toernooi lag Robben op de grond, gore schwalbes, kaarten aannaaien, je zag zijn nagemaakte geblèr in de herhalingen. Op één Braziliaanse overtreding na is dat Groninger rotjoch nauwelijks gepakt. En maar gillen.

De tweede keer dat hij alleen voor de keeper werd gezet, werd hij onreglementair afgestopt door de Spaanse rockster Carles Puyol. Robben had alle reden te gaan liggen – sterker nog dat hij op de been bleef is feitelijk een raadsel. De keeper stopte de bal en Robben – zich zijn onkunde realiserend – heb ik nog nooit zo hard zien rennen op een voetbalveld toen hij scheidsrechter Webb wilde uitleggen wat voor vreselijks hem was aangedaan.

Het goede aan Robben is dat hij ver weg speelt, ergens in het zuiden van Duitsland. Ik hoef hem niet zo vaak te zien. Van Marwijk is voor ‘fair play’, heeft zich in Enschede bij zijn Japanse collega zelfs verontschuldigd voor het schandalige spel. Waarom heeft hij dat nu niet gedaan?

Je wordt tweede, krijgt een lawine aan gele en rode kaarten te verwerken, en dan toch op een bootje op de grachten zwaaien. Zijn die spelers nou gek of die honderdduizenden die gaan zwaaien?