Over de dood

Mijn vader gaat dood. Barry Hughes is dit weekeinde overleden op 81-jarige leeftijd. Mijn vader is 82 jaar. Zijn hart faalt bij tijd en wijle en dat zorgt dat alles zwart wordt voor zijn ogen en hij dan valt. Dat is in de afgelopen maanden al drie keer gebeurd. Hij heeft al een tijd een alarmknop. In het begin wilde hij die niet dragen, maar sinds hij bijkans een hele nacht op de grond in de garage heeft gelegen, draagt hij hem heel secuur. En hij heeft al twee keer moeten drukken. En dan komt mijn zus, en die belt weer de ambulance. En nou ligt hij (voor de derde keer in korte tijd) al weer een week in het ziekenhuis in Utrecht. En ondergaat allemaal onderzoeken.

Ik heb zondagmiddag een uurtje naast zijn bed gezeten. Hij hoeft niet naar het toilet, want ze hebben een slangetje in zijn piemel gestopt. Ik heb naar hem gekeken, praten is moeilijk. Voor hem. En voor mij. En ik dacht aan vroeger. Wij hadden best een gelukkig gezin, met mijn moeder en zus. Vader verdiende het geld, moeder zorgde voor het gezin en ik voerde mijn Puch op…

Er hangt een televisie boven zijn bed in kamer 213, maar volgens mijn zus heeft hij nog niet eenmaal gekeken. Hij denkt na over de dood, hij zegt dat hij ’s nachts zijn moeder (mijn oma dus) heeft gesproken die hem enthousiasmeert ook te komen, want het is best wel goed toeven daar….

Ik zien zijn dunne armpjes. Hij heeft mij nooit wat misdaan, maar was geen leuke vader. En ik geen leuke zoon. Ik heb op redelijk hoog niveau gevolleybald in mijn jeugd, hij is nooit komen kijken.

Later kon ik door mijn werk ‘gemakkelijk’ aan kaarten komen voor het Nederlands Elftal, hij wilde niet. Om mij, vermoed ik. Mijn dochters hebben universitaire opleidingen gedaan waarvan hij graag had gewild dat ik ze had gedaan. Hij heeft als gevolg van zijn rechtlijnigheid mijn dochters ook al in geen jaren gezien. Ik begrijp dat niet. Volgens mijn zus kan hij nu niet meer terug naar huis. Wie gaat hem dat vertellen?

Op de terugweg naar heb ik op een parkeerplaats langs de A1 voor Apeldoorn op een parkeerplaats even gezellig zitten huilen. Om mijn vader. Of was het ook zelfmedelijden?