Meubeltjes

Toen ik het ouderlijk huis uit ging (zo’n veertig jaar geleden) kreeg ik onder meer een set van twee stoelen mee van mijn vader. Die had hij weer meegekregen van zijn ouders toen hij in de jaren vijftig Groningen verruilde voor de Randstad. Het waren zeker voor die tijd dure maar fraaie stoelen, zwart metalen onderstel, en hardblauwe kunststof kussentjes voor je zitvlak en je rug. Ik kan ze niet meer doorgeven aan mijn kinderen, want ze zijn meegenomen door toenmalige vriendinnen die na verloop van tijd hun boeltje weer pakten en bij mij vertrokken. Hun boeltje werd bij vertrek veelal vrij ruim geïnterpreteerd…. Ik ben aardig wat servies, bestek en potten en pannen kwijt geraakt. Meestal vroeg ik mijn moeder om nieuw, later werd ik vaste klant bij de Blokker; aan mij (en aan de desbetreffende dames) heeft het dus zeker niet gelegen dat deze winkelketen in moeilijke tijden verkeert.

Ik wil er niet bij zijn als de dames hun spullen komen pakken bij mij, ik ga ook niet controleren wat er precies in de dozen zit. Ik ben bijna 57 jaar en ik maak het dus nu allemaal opnieuw mee. Dat ik van alles kwijt ben. Eigenlijk interesseert het me geen reet. Het zijn maar spullen. Erger zijn de herinneringen die ineens bezoedeld zijn omdat zij blijkbaar ruim voor vertrek al tijden met anderen liep te scharrelen. In vroeger jaren wilde ik nog wel eens in de mail gluren, maar daar heb ik geen zin meer in. Dus is het besodemieteren al vrij lang bezig, waarschijnlijk al maanden geleden toen ze ineens de auto van mijn bedrijf op haar eigen naam wilde hebben.

Ik begrijp haar wel. Ik ben ook niet leuk, te dik, niet heel veel geld, vaak aan het werk, en ik grapte wel eens als een vriend ging scheiden of hij niets voor haar was: knapper, slanker, rijker, invloedrijker… Toen was de grap leuk, nu ik weet dat ze zich door een foeilelijke natuurkundeleraar uit Zutphen/Brummen laat nemen die uit is op een verzetje omdat hij waarschijnlijk door zijn eveneens foeilelijke vrouw nooit oraal is bevredigd. Zo’n sukkel die al 35 jaar dag in dag uit hetzelfde verhaaltje staat af te draaien, stiekem gluurt naar de ontluikende borstjes van zijn leerlingen, op Twitter de betweter uit hangt en toen hij de grote stap waagde door via Lokaal Belang Nederland te gaan hervormen, was hij al na twee weken weer vertrokken omdat het toch wel veel werk was, dat raadswerk…. En als leraar heb je al zo weinig vrije tijd, pffff…

Eind vorig jaar overleed mijn oud-collega Rob Vorkink, vlak voor Kerst belde Gerhard Nijboer (ook RTV Oost, en de paardenman van Twentevisie…) om afscheid te nemen, hij was uitbehandeld, liet hij weten. Hij wil(de) nog wel eens overdrijven. Maar in dit geval hield hij woord, Kerstnacht overleed hij…. Ik was voornemens van 2019 een bijzonder jaar te maken, af te vallen, veel te sporten, nieuwe vriendinnen versieren, mooie bladen maken, maar vooralsnog is het vooral dood en verderf…