Jan Smit
Ik droom ervan zo rijk te zijn als Jan Smit. Als Heracles weer eens echt op zwart zaad komt te zitten, dan kunnen ze zo op trainingskamp in zijn achtertuin en dan kunnen ze nog verstoppertje spelen ook. Hij hobbyt met onroerend goed, met kunst en leidt de Almelose voetbalclub, volgens mij vrij aardig. Hij rookt niet, drinkt niet overmatig en met eten kijkt hij goed uit, hij is (om verschillende redenen) namelijk erg druk met zijn figuur. We zijn ons samen ooit eens in het holst van de nacht in het stadion te buiten gegaan aan een paar pakken tuc (een soort koekzoutjes), maar verder kan ik mij zijn uitspattingen niet voor de geest halen. Behalve dat hij altijd zeikt over mijn overgewicht. Dan krijg ik weer te horen wat voor een atleet hij was toen hij 47 jaar was. Gevoed door (Heracles-trainer) Verbeek die mij na een vriendschappelijke wedstrijd onder de douche geringschattend aankeek en alleen bromde: ‘Twintig kilo te veel’.
En die man (Smit dus) die het volgens mij helemaal voor elkaar heeft, krijgt op vakantie ineens last van zijn hart. Hij had helemaal niet in Zwitserland mogen zijn. Hij had het toegezegd. De rest van het management van Heracles was op vakantie, hij stond aan het roer. En dus keek Verbeek op een bepaald moment verbaasd om zich heen op de club, maar er was niemand meer met tekenbevoegdheid aanwezig. Smit had hem vanuit de auto gebeld dat hij pleite ging.
Misschien kreeg hij het daarom aan zijn hart. Maar schuldgevoel en Smit zijn ook twee onverenigbare grootheden. Het zal allemaal wel meevallen, dacht ik nog. Maar ik maak me inmiddels echt zorgen. Na zijn bezoek aan de cardioloog, stuurde ik hem een sms met de vraag of de cardioloog net zo verbaasd was als ik dat hij blijkbaar een hart heeft… Als antwoord kreeg ik een uitgebreid serieus medisch verhaal. Ik durfde hem niet te vragen of hij al weer seks mag hebben van de dokter, ook niet een heel onbelangrijk deel van zijn leven, weet ik.
Ik ging bij hem op de koffie en ik kreeg te horen dat hij die middag in een sloepje over de Vecht ging varen. ‘In mijn eentje, lekker rustig’. Smit in zijn eentje in zo’n truttig picknickbootje met kussens… De Hells Angels stappen over op scooters, nou goed.
Ik ben in de veronderstelling dat ik Smit redelijk goed ken, ik ging er tot voor kort vanuit dat hij een soort onzichtbare regenjas draagt waar alles van af druipt wat over hem heen gestort wordt. Maar dat valt dus tegen. In het stadion wordt hij gek, thuis (live voor tv) kan hij de wedstrijden van zijn club zonder stress goed volgen, zegt hij. Hij zit nog middenin allerlei onderzoeken, maar voor zichzelf heeft hij al besloten desnoods het meest extreme doktersadvies op te volgen…
Onze humor (wat ons ooit bond) loopt niet meer parallel. In mijn laatste sms aan hem vroeg ik wanneer de sollicitatieprocedure voor voorzitter wordt opgestart en waarheen ik mijn brief kan sturen. Ik wacht nog op antwoord, hij zal wel ergens in zo’n scan-apparaat liggen of op een fietsje zitten en zich het snot voor ogen trappen om de verpleegster te imponeren. Hoop ik. Ik hoop het toch zo. Godverdomme, kom terug vrek.
Wellicht ook interessant
Nog geen reacties