Hennie ten Hag

Ik zit (schat ik zelf in) als 51-jarige op pakweg tweederde van mijn leven. Geen idee, misschien lig ik volgende week met mijn kuiten omhoog, wellicht word ik 115 jaar. Maar het aantal begrafenissen waar ik met kennissen en relaties koffie drink en cake eet, overtreft sterk het aantal bruiloftsfeesten. In toenemende mate is kanker de oorzaak van de begrafenis of crematie. En elke keer ben ik weer in shock. Is het niet die ondernemer die net zo oud is als ik met longkanker, dan is het wel die makelaar met het onheilsbericht over zijn blaas.

Ik kan er slecht tegen, merk ik. Zo ben je gezond, zo laat je een pukkeltje of bloed in je urine onderzoeken en ben je op sterven na dood. Iedereen gaat er vol goede moed in, praat over de kans op genezing, nieuwe ontwikkelingen, de realiteit is dat ik persoonlijk één vrouw ken die kanker heeft overwonnen. De rest is niet meer. Zelfs niet die man die hoog in de Quote500 stond en zich alle behandelingen en medicijnen kon veroorloven.

Ik sprak vanmorgen even met Hennie ten Hag. Misschien wel de bekendste makelaar uit Oost-Nederland. Ik belde hem op een verkeerd moment. Hij had net gehoord dat hij binnenkort onder het mes moet, omdat ze gaan wegsnijden wat aangetast is in zijn onderbuik. Kut, ook hij die goedlachse slimme vent.

Hij betekent veel voor FC Twente, vooral op de achtergrond, is bij veel meer zaken betrokken dan mensen weten en kunnen vermoeden. Ook bij de afhandeling van de ellende van de vuurwerkramp heeft hij zijn beste beentje voorgezet voor ondernemers die daarvan de dupe waren.

Ook voor FC Twente lijkt het vooral om Munsterman en Van der Laan te gaan, niets is minder waar. Ik vind het klasse hoe hij zich opstelde toen zijn club en zijn zoon in een dramatische ruzie belandden. Voor zoonlief heeft de scheiding overigens heel goed uitgepakt.

Zijn kantoor in Enschede werd aan het zicht onttrokken toen voor de deur een parkeergarage werd gebouwd, waarvan de ingang veel hoger kwam te liggen dan was afgesproken. Ik nam ooit een flesGluhwein voor hem mee om samen op te drinken als wij van de bult voor zijn deur zouden skiën. Hij lachte als een boer met kiespijn.