Geraakt

Hij had werkelijk geen idee meer wie ik was, zag ik aan zijn ogen, aan zijn houding. Ik ontmoette hem weer beginjaren negentig toen ik naar het oosten kwam en een wedstrijd bij Pollux in Oldenzaal ging bekijken. We spraken elkaar kort na afloop. ‘Gaat het goed met je? Leuk je weer te zien’, en weg was de kleine man (Pierre Mathieu) die ik als speler en sportjournalist een paar jaar daarvoor vrij intensief had meegemaakt. Jaren later heb ik een paar uur bij hem thuis gezeten toen hij met ruzie na vier seizoenen bij Ommen vertrok.

Hoe gek kan het lopen. Ik ben gek op voetbal, maar kan er geen hout van. Als tiener woonde ik in een vooroorlogse straat met portiekwoningen in Voorburg, in de Gaesbekestraat. Ik woonde op de begane grond, dat betekende in mijn herinnering dat de was van de bovenburen ongeveer de helft van de week voor onze tuindeuren hing te drogen. Als je de deuren in de achterkamer opende, sloegen die tegen hun lakens. En als ‘zij van boven’ dat merkte (dan kon de was namelijk opnieuw), dan was je zuur.

Vrijwel recht tegenover ons huis kwam (op de derde etage) Frank Constandse wonen. Een volleyballer die aan de Olympische Spelen had meegedaan en bij Starlift (van Dé Stoop – ook van FC Amsterdam) ging spelen (in de Vliegermolen, die of verplaatst is of inmiddels afgebroken, dat weet ik niet zeker). Met mijn vrienden tevens klasgenoten ging ik bijkans wekelijks kijken, we werden zelf ook lid en eisten op school van de gymleraar ook volleybal, want hij (de gymleraar dus) organiseerde tot die tijd alleen voetbal- en basketbalwedstrijdjes. We hadden een vrij aardig team dat zowel op school als in de competitie prijzen won. Misschien dat ik ooit (als spelverdeler) bij het eerste een keer op de bank heb gezeten als stand-in voor Jan Clardeij (die later naar Italië ging), maar de kans is groot dat ik in mijn herinnering veel beter was dan in werkelijkheid.

Ik heb het niet helemaal scherp meer, maar na de topjaren van Starlift Voorburg, was het Martinus in Amstelveen wat de klok sloeg voor wat betreft het volleybal in Nederland. Daar is ook eigenlijk de basis gelegd voor de Olympische successen in 1992 (zilver tegen Brazilië) en goud in 1996 (tegen Italië) dankzij het Bankrasmodel (vernoemd naar de hal in Amstelveen waar de volleyballers dag en nacht gingen trainen).

Het zat Mathieu niet lekker dat Amstelveen Voorburg aftroefde. Om Avital Selinger (toen speler van Martinus) te provoceren kreeg die voorafgaande aan een wedstrijd een tuinkabouter cadeau… Ik weet de uitslag van de wedstrijd niet meer, Voorburg zal vast gewonnen hebben.. Pfff, waar zijn ze gebleven mijn helden uit de jaren zeventig, Frank Constandse, Loek Willemstein…  Ik was echt geraakt deze week door het bericht dat Mathieu is overleden. Een belangrijke fase uit van mijn leven lijkt hiermee afgesloten. Dat voelt niet goed.