de Tour de France

Vroeger was ik in deze periode druk met lijstjes, met het bespreken van de Tour de France. Mijn wielerhoogtepunt was het jaar dat ik met Hennie Kuiper een dag mee mocht in de karavaan in Frankrijk. Ik houd van wielrennen, ik houd van wielrenners. Het is weggeëbd in de afgelopen jaren. Door alle gezeik over doping, over de wijze waarop mijn collega Hans van Wieren en ik ooit een keer zeer vijandig zijn bejegend door die vreselijke club uit Oldenzaal OWC (en die zich daar nooit voor verontschuldigd heeft…), Hennie Kuiper in wie ik zo vreselijk ben teleurgesteld (doe alsjeblief één keer je mond open, jij was toch ook ploegleider van Lance Armstrong, en jij weigerde toch Thevenet te kapittelen terwijl hij doping had gebruikt en jou daardoor de zege had ontnomen in de jaren zeventig?), de Rabobank die zich altijd als het beste jongetje van de klas voordeed, maar waar de affaires, leugens en bedrog zelfs die van de geboren ellendelingen van de ABNAMRO in het niet doen vallen.

Ik was kortom wel klaar met wielrennen. Tot ik Iwan Spelenbrink ontmoette, de baas van Giant Shimano dat tegenwoordig Deventer als uitvalsbasis heeft. Een integere hardwerkende vent, met een goed verhaal. Zonder doping. Ik heb hem een paar keer geïnterviewd, zijn verhaal aangehoord.

Over hoe hij de ploeg langzaam maar zeker zonder doping en zonder talloze miljoenen heeft opgebouwd. En zeer succesvol. En Spekenbrink is verre van een naargeestig en hardvochtig mannetje. Hij staat voor wat hij zegt.

Ik zit de komende weken weer voor de buis, gekluisterd aan de radio, want ik hoop en bid dat zijn ploeg goed voor de dag komt. Voor mij heeft Spekenbrink het wielrennen in elk geval gered.