Column: Trainersconstructie

Als het om trainers gaat, is Gerard Marsman in dit land de grote belangenbehartiger. Maar niet in het geval van FC Twente, want daar staat zijn zoon (keeper) onder contract. En dat is niet handig: papa maakt ruzie met de club, beledigt jouw trainer die jij zo nadrukkelijk probeert te overtuigen van je talenten om een plaatsje onder de lat te bemachtigen. Het gaat niet alleen om kwaliteit, dat heeft de carrière van Sander Boschker wel bewezen, een middelmatige keeper die een mensenleven onder de lat stond en jaar in jaar uit contractverlenging kreeg aangeboden, je zou er bijna wat van denken, maar dat durf ik niet meer…

En dus mocht ik twee weken geleden Leo Beenhakker bellen tijdens een radio-interview met trainer Michael Jansen. Jansen deed het keurig, dat kan je terugluisteren via http://www.rtvoost.nl/radio/uitzending.aspx?uid=300849 en dan hoor je ook Beenhakker die op zijn Beenhakkeriaans uitlegt dat het gaat om verantwoordelijkheid die je niet kan delegeren. Hij maakt zelfs de vergelijking met Ferguson. En een paar dagen later ligt er een brief waarin Beenhakker bij FC Twente om opheldering vraagt. Dat zal wel enigszins geïnspireerd zijn door Studio Sport en Voetbal International waar flink de draak werd gestoken met de trainersconstructie bij FC Twente en met Joop Munsterman. In het oosten is Munsterman er meestal als de kippen bij de betrokken journalist desnoods hardhandig tot de orde te roepen, zodra hij in de buurt is van Derksen of Van Gelder is het toontje lager. Ik begrijp Alfred Schreuder overigens niet zo goed dat hij weet dat er gelet wordt op hem en Jansen, maar desalniettemin toch zo nadrukkelijk voor de dug-out rent en roept.

Ik werd van de week aangesproken door een lid van de Club van Tien van FC Twente. Dat zijn zeg maar jongens die niet echt van een bijstandsuitkering hoeven te leven, hoewel: ze zijn niet te beroerd dat voor een werklunch uit te geven. De regionale Quote-500-jongens zouden een paar jaar geleden voor een gezellig uitje naar New York gaan, maar de man die de reis had georganiseerd – Bennie Brinkman- had in de ogen van een aantal leden prutswerk geleverd en ze weigerden te betalen. Brinkman naar de rechter en die dwong de Club van Tien tot betaling.

De Club van Tien ging in hoger beroep, de Club won en Brinkman had de centjes moeten terugbetalen, ware het niet dat hij vlak daarvoor failliet was gegaan. ‘En daar ga je zeker niets over schrijven’, vroeg een van de Dagobert Ducks sarcastisch aan mij, omdat ik eerder in businessblad Twentevisie uitvoerig over de zaak had geschreven. Ik heb toen ook de reisleider van de Club van Tien Eric Nijkamp tot twee keer toe gebeld, maar communiceren is niet het sterkste punt van Nijkamp die financieel onafhankelijk is geworden, dankzij zijn vroegere partner Bert Nijboer. Toen wilde Nijkamp niet praten, nu heb ik geen interesse.