Niet schreeuwen voordat je geslagen wordt

De NS deed het mijns inziens goed dit weekeinde. Niet op het spoor bij Amsterdam, maar later toen de stofwolken rond het ongeval waren opgetrokken.

Ik luisterde via de radio naar een rechtstreekse uitzending van de persconferentie over dat vreselijke ongeval. De topman toonde veel empathie met de slachtoffers alvorens hij probeerde uit te leggen wat er gebeurd was. Je zou bijna medelijden krijgen met de man die volgens mij toch eindverantwoordelijk is voor de totale wanorde op het spoor in de afgelopen jaren, maar goed.

Het gaat zo vaak fout. In een poging uit te leggen dat de bouwvakker zelf maar niet zo stom had moeten zijn, dat de cameraman zelf ook moet opletten waar hij gaat staan, wordt zo vaak vergeten stil te staan bij het ongeluk dat mensen overkomt. Wel of niet uit eigen schuld. Misschien heb ik wel gewoon geluk gehad tot nu toe, bedacht ik me toen ik Michel Korndörffer een bloemetje had gestuurd.

Niet om mijn heldendaden op een rijtje te zetten, zo spannend is het allemaal niet, maar ik heb een pooier (in Zoetermeer) achter me aan gehad die mij waarschijnlijk zonder problemen (ik was toen ook een stuk slanker) van acht hoog van een flat in Zoetermeer naar beneden had gemikt boos dat ik aanbelde om een verhaal te schrijven over de toenemende thuisprostitutie in plaats dat ik de fysieke liefde kwam bedrijven.

Ik heb op station Hengelo tussen supporters gestaan van Feyenoord die op dat moment razend waren omdat ze in Bremen als misdadigers waren behandeld en niet te eten of te drinken hadden gehad. Toen een domme spoorwegpolitieman een verkeerde beweging maakte, ontplofte de boel. En Ajax-supporters waren een paar jaar daarna helemaal over de rooie toen ze hun auto langs de A35 moesten laten staan en hun sleuteltjes moesten inleveren. Ze wilden hun verhaal graag vertellen via Radio Oost, maar dan moest ik mijn beschermde positie achter de ME verlaten. Ik heb dat gedaan en kwam met een goed verhaal ‘thuis’, maar de voorlichter riep dat ik een domme zak was…

Tijdens de MIRO-rellen in Enschede kwamen de cameraman en ik ineens midden in de frontlinie terecht. Er werd echt hard geslagen, maar we kwamen er zonder kleerscheuren van af.

Je wilt als journalist en als cameraman het goede verhaal en de goede beelden hebben, dat is ons werk. Ik ben met Michel Korndörffer naar Parijs geweest voor een reportage in de Moulin Rouge. Daar kregen we een lijst van wat wel en niet mocht. Michel maakte prachtige beelden…

Toen mijn dochter klein was en een gat in haar knie viel, ging ik als vader eerst troosten, daarna jodium en pleister. Je foetert haar niet uit omdat ze op haar gezicht is gegaan. Maar veel hoogwaardigheidsbekleders weten soms niet hoe snel ze hun eigen onschuld moeten benadrukken.