Medendorp ben bang voor ziekenhuizen, om van verpleeghuizen maar niet te spreken

Ik ben bang voor ziekenhuizen, om van verpleeghuizen maar niet te spreken. Ook bejaardentehuizen mijd ik als de pest. De enige die in zo’n inrichting woont en bij wie ik vrijwillig over de vloer kom, is Joop Schepers, de ouwe communist uit Almelo die af en toe vrienden en kennissen uitnodigt. Daar schijn ik bij te horen. Ik ben verbaasd en met mij de andere bezoekers, zoals een rechter, een burgemeester en een (voormalig) gemeentesecretaris. Op weg naar zijn hokkie, struikel ik in de gang altijd over de honderden ‘gezellige’ plantjes. Om nog maar niet te spreken over rollators, scooters en andere monsters met motortjes waar gehandiapten of ouderen de beschikking over hebben.

Het stinkt er altijd. Dat herinner ik me ook nog van mijn oma’s die in opbergflats van een paar vierkante meter hebben gewoond. Opgesloten zitten in zo’n stinkhol staat me erg tegen. Opgesloten zitten in je eigen lichaam lijkt me nog veel erger. Dat heet een dwarslaesie. Een kennis van mij overkwam het omdat hij van de trap viel. Nooit meer lopen, nooit meer neuken, geen vrijheid meer, ik moet er niet aan denken. Jan Beerling waarschijnlijk ook niet. Maar hem overkwam het. Toen ik het hoorde, heb ik hem gebeld, maar lafaard als ik ben, durfde ik nooit bij hem langs. Het Roessingh is voor mij een synoniem voor ellende.

Beerling is kunstenaar, fotograaf. Hij is ‘gewoon’ doorgegaan met waar hij goed in is. Hij heeft echt prachtige foto’s gemaakt van gehandicapten, maakte een geinige clip van de mri-scans van zijn lichaam. Met zelf gecomponeerde muziek. Maar ik raakte echt in de war bij de foto’s van verplegend personeel en dokters rond zijn bed. Het kader was namelijk steeds hetzelfde. Dat greep mij aan, dat miniscule kader was zijn wereld geworden. Het raampje op de achtergrond dat uitkijkt op de vrije wereld en dat lelijke boekenplankje links daarvan. De mensen lachen lief naar Beerling toen hij ze ‘knipte’, daar ligt het niet aan. De bekende Twentse fotograaf Marcel Kistemaker heeft circa dertig foto’s opgehangen in zijn winkel aan de Kerkstraat in Oldenzaal. Ook zonder de uitleg van Beerling is het de moeite waard om langs te gaan.

Op de heenweg zat ik in de auto nog te mopperen op de onbetrouwbare directeur van het Overijssels Debatcentrum. Ik had (via de mail) ruzie gehad met die dikke trien die altijd (ik ken haar helaas al iets langer) rotsmoesjes heeft om dingen niet te hoeven doen. Ze kan niets, is aartslui en erg onplezierig. En volstrekt onbereikbaar. Gedeputeerde Jan Buursink geeft tonnen overheidsgeld om het debat te organiseren. Bij de sessies waar ik ben geweest, waren altijd maar vijf mensen, onder wie twee van de organisatie. En het waren altijd dezelfde mensen trouwens.

Het leven is te mooi om kwaad te blijven; ik besloot nooit meer voor dat nagemaakte elitaire Debatkamer-geneuzel te werken en vroeg mijn vriendin eerder naar huis te komen. Waarom? Precies, om te neuken.