de dame die over de Bataafse Kamp schreef, heb ik juist wel hoog zitten

Omdat ik ooit een blauwe maandag voorlichter van Wim Deetman ben geweest, werd ik (jaren geleden) uitgenodigd lid te worden van de medezeggenschapsraad (MR) van ’t Schöppert in Hengelo. Dankzij die periode in overheidsdienst heb ik een hekel aan voorlichters en aan het onderwijs gekregen. Bij ’t Schöppert in de Hengelose wijk Hasseler Es spraken we vooral over de kleur van het krijt en de werktaken, tot in minuten achter de komma uitgewerkt.

En als het wel ergens over ging (fusie met andere basisscholen), werd dat netjes door het leeuwendeel van het personeel naar de kloten geholpen. En als het ergens over zou moeten gaan (zoals het probleem van het pesten), werd er hardnekkig over gezwegen totdat huilende ouders ten einde raad hun kroost op een andere school onderbrachten. Dan stelden we een convenant op, maar een jaar of wat later werd er opnieuw vooral gezwegen. Want als bekend zou worden dat er gepest werd, zou dat de school nieuwe leerlingen schelen. En het ging al niet goed met de school. Een bestuursfusie met andere scholen waar ook werd gepest en waar ook de leerlingenaantallen teruggelopen waren, was dus net onder het tapijt geveegd.

Ik hoefde geen afscheidsfeestje, klaar, over, uit.

Op de Bataafse Kamp kwam ik ook in de medezeggenschapsraad, je blijft het proberen. De onderlinge sfeer daar was niet al te best, merkte ik. De vorige directeur zat meteen te kankeren over stukken in de krant en wat hij daaraan kon doen. Nou vind ik het gros van de mensen bij het regionale sufferdje incapabel en arrogant, maar de dame die over de Bataafse Kamp schreef, heb ik juist wel hoog zitten. Het lag aan de school, aan de houding, de communicatie en de desinteresse, probeerde ik hen duidelijk te maken. Dat merkte ik afgelopen vorig jaar zelf ook toen ik verhuisde (een nieuw emailadres kreeg) en een paar vergaderingen miste. Ondanks vertwijfelde pogingen kreeg ik geen post meer en toen er in de directie in die tijd van alles veranderde, ben ik maar opgestapt. Fijn de tering allemaal.

En nu is de hel uitgebroken omdat ze bij de Bataafse Kamp nota bene na afloop van de open dagen voor nieuwe leerlingen (en vlak voor een weekend, ook zo laf) bekendmaakten dat deze school van pand moet ruilen met de Montessori.

Mijn oudste dochter gaat studeren, die is daar klaar, de tweede moet nog twee jaar. God helpen de heertjes daar als mijn dochter last krijgt van deze column. Ooit was er al zo’n Duitse leraar die meende populair te moeten doen tegen hen.

Liegen is een tweede natuur van scholen; je krijgt altijd de mooiste verhalen. Vooraf. Maar toen mijn dochter van de Havo moest doorstromen naar het Atheneum, was er ineens geen plaats en begon het gedraai. Ik mag als ouder op 14 mei het gezeik weer aanhoren.

Leraren, brrr, het blijft naar volk, dat weet ik al sinds mijn eigen schooltijd.