Nummer 3

Hij wordt een gladde jongen genoemd, de regionale krantenjongens kunnen zijn bloed wel drinken, maar ik krijg steeds meer ontzag voor Joop Munsterman. Hij werkt bij Wegener (huis-aan-huis) en is voorzitter van FC Twente.

Munsterman is niet heilig, speelt spelletjes, heeft ongetwijfeld dertien agenda’s, maar ik ken hem anders. Eén van de vroegere aandeelhouders van het businessmagazine Twentevisie (waar ik ook voor schrijf) is een zekere Guido Jellema, een man met laten we het netjes uitdrukken geen al te beste reputatie. Hij naait mensen lachend en komt afspraken per definitie niet na. Door hem wordt Twentevisie nu opgemaakt en gedrukt bij Wegener, reden waarom ik vaker dan ik zou wensen in dat spookhuis aan de Getfertsingel moet zijn. De eerlijkheid gebiedt daaraan toe te voegen dat ik voor een aantal Wegener-mensen als gevolg van de gedwongen samenwerking meer waardering heb gekregen. Veel anderen zijn nog erger dan ik al dacht, maar goed. Als ik er ben, loop ik meestal ook even de kamer van Munsterman binnen. Even horen of er nog nieuws is.

“Goed dat je er bent, moet je luisteren.” En ik kreeg het grootste deel van de speech die hij voor de vertrekkende TOS-voorzitter Jan Stokkentré had voorbereid voor de nieuwjaarsreceptie reeds te horen. Hij stottert en maakt daar nooit een probleem van. Het is geen Tukker, zo helder en duidelijk als hij altijd is. Ik moest ooit voor een grote bijeenkomst zaken doen met de TOS-club en werd afgescheept met Robert J. Reinders. Het was heel snel duidelijk dat Reinders ongeveer niets te beslissen had, zo bevestigde Stokkentré vanuit Kirchberg; binnen twee telefoongesprekken was alles in kannen en kruiken. Ik ben benieuwd naar de nieuwe voorzitter (Wim Goldschmidt), hij is heel aardig, hij doet in worsten en appelgebak. Inmiddels kom ik hem in allerlei bestuurtjes en organisaties tegen, maar het is mij nog niet duidelijk of hij geduld wordt omdat hij steeds gezellig tompoezen bij de koffie meeneemt of omdat hij echt wat kan.

Een ander hoogtepunt van de receptie was dat Theo Pahlplatz een biertje voor mij haalde; één van de beste Twente-spelers haalt bier voor mij…, mijn week kan niet meer stuk. En ik heb me gek gelachen met Arend van der Wel. Normaal heb ik met hem te doen, want zijn scouting wordt bij FC Twente niet altijd op waarde geschat (vindt hij vooral ook zelf) en de jarenlange vete met zijn zoon Karl is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Arend die mij in plaats van Karl altijd vaderlijk toespreekt over wat ik allemaal niet goed begrijp en wie er wel en niet deugt in deze wereld, had van een dame een sms-bericht ontvangen dat er niet om loog. Het kwam er op neer dat hij ’s avonds aan de bak zou moeten (bij de dame). Helaas bleek de sms verkeerd gestuurd. Spijtig gooide hij het bericht weg. Allemaal op de receptie van FC Twente.