Nummer 28: dagelijks een mespuntje mdma

Shock-jock Giel Beelen liet zich een keer ’s nachts live op Radio 3 oraal bevredigen door een ingehuurde dame. Ik wou dat ik het bedacht had; ik heb weliswaar veel vrijheid bij het regionale station in Overijssel, desalniettemin vermoed ik dat mijn omroepbazen die actie niet gewaardeerd zouden hebben, ook al gelet op hun reactie toen ik een keer bijna naakt te zien was in een televisieprogramma.

Dan maar een vergelijkbare ervaring op papier, dacht ik.

Ik kwam zondagochtend thuis van het dansfestival ‘Sensation White’. Niet stijf onder de pillen, maar ook niet geheel pillenvrij, was ik nog hyperactief. Wilde direct heftig vrijen, stond op het punt het hele huis op te ruimen en toen hiervoor elders in mijn huis allemaal geen animo bleek, kroop ik achter mijn computer om mijn wekelijks column voor deze krant te typen. Ik schreef hoe ik mij voelde, dat flowerpowerachtige gelul heb ik op maandag na herlezing direct weggemikt.

Mijn laatste stickie dateert al weer van enige tijd geleden en pillen waren in mijn jeugd en jonge jaren nog niet gemeengoed. Niet kopen bij de Arena, ik neem wel wat voor je mee, waarschuwde een lieve vriendin. Hoewel ik voor mijn gevoel bij binnenkomst tot op mijn bilnaad werd gefouilleerd, kreeg zij zonder problemen het zakje ‘drugs’ binnen. En toen ik later vernam, waar zij het had bewaard, kreeg ik er alleen maar meer zin in.

‘Sensation White’ is een feest van 40.000 mensen die op een handjevol na allemaal in het wit gekleed zijn. En het gaat er relaxter aan toe dan bij de gemiddelde voetbalwedstrijd. Mensen laten je voor, als ze je aanstoten, verexcuseren ze zich, je wordt zelfs geholpen als je over een stoel klimt. Kortom, een sfeer die ik nog nooit in de Arena aantrof. Ik vind de Arena veruit het slechtste, ongezelligste en tochtigste klotenstadion van Europa.
Maar het geluid (je waardeert de muziek wel of niet, daar gaat het niet om) kan dus wel gewoon goed zijn, merkte ik in de nacht van zaterdag op zondag. De concerten die ik tot nu toe in dat betonstadion heb gezien, waren echt waardeloos.

Dit keer was het uitstekend. En dat lag niet aan de pillen, want die nam ik pas om een uur of twee in de ochtend tot mij. Je wordt een beetje licht in je hoofd – niet dronken, maar alsof je een paar pilsjes op hebt plus een kratje energiedrank. Want je wilt blijven dansen, je voelt je heerlijk.

Ik had te weinig op om zondag echt een weerslag te krijgen. Ik las van de week een onderzoek waaruit bleek dat gevangenen die extra vitamines en dergelijke toegevoegd krijgen, veel prettiger in de omgang werden.
Wat mij betreft iedereen dagelijks een mespuntje mdma en de wereld gaat er een stuk beter uitzien.