Nummer 38: De Vries zal moeten aftreden

Loek de Vries is door zijn verleden ingehaald. Dat is vervelend voor hem, maar vooral voor de Koninklijke Ten Cate, het bedrijf dat hij zo’n beetje in zijn eentje vertegenwoordigt: ‘Ten Cate… cést moi!’ De wraak van Paul Smeets en Peter van Zutphen (S. en Van Z. volgens het Financieel Dagblad dat bij de reconstructie zich baseert op Twentevisie) op hun oude makker. Want dat is het. Een liquidatie in de louche bovenwereld.

Spinnerij Nijverdal was het eerste opzetje van het trio: De Vries (als textieldirecteur van Ten Cate) liet de failliete boedel van de voor Ten Cate zeer belangrijke toeleverancier Spinnerij Nijverdal opkopen door Smeets en Van Zutphen. Heel korte tijd later verkochten de heren de tent door aan Ten Cate. Onder die aankoop stond de handtekening van bestuursvoorzitter Frank Schreve die telefonisch meldt niets te weten. En al helemaal niet dat er tussen de eerste en tweede aankoop een paar miljoen zat. Het maakte toentertijd curator Wilderink witheet, maar meer dan De Vries bestraffend toespreken kon ook hij niet. En Schreve? Schreve vroeg toen niets, zijn handtekening zorgde dat De Vries Ten Cate voor anderhalf miljoen kon oplichten: de fee die De Vries via een Panamees bedrijf op een Luxemburgse rekening kreeg en die de fiscus nu open en bloot op tafel heeft liggen. Wie zou daarbij geholpen hebben?

Over het onwaarschijnlijke grote ego van De Vries kunnen boeken vol geschreven worden. De Vries wilde bestuursvoorzitter worden en nam Schreve nauwelijks serieus, weet ik uit gesprekken met hem in die tijd. De Vries tekende een contract dat hij zou overstappen naar Textielgroep Twenthe zodra zijn vroegere maatjes de aandelen van dat bedrijf in handen zouden hebben. Met dat vehikel zou ook Ten Cate worden overgenomen, was het plan. Maar toen Bank Artesia twintig miljoen gulden had gefinanceerd, zag De Vries van zijn plan af – Schreve had zijn Judas een plekje in de Raad van Bestuur van Ten Cate gegund. Schreve, een klein manneke met rubberen ruggengraat, werd daarna keihard genaaid door De Vries die de toenmalige problemen in de denim-sector wel even zou oplossen. Dat klopt, maar daarvoor moest 130 miljoen (circa 65% van het eigen vermogen) worden afgeschreven. Het betekende het einde van Schreve en de benoeming van De Vries tot CEO.

Smeets en Van Zutphen (voor al uw smerige klusjes – de rechterhand van de bekende havenbaron Willem Cordia) bleven achter en natuurlijk Bank Artesia die naar de twintig miljoen kon fluiten. De claim van United Fabrics (waarin alles was ondergebracht) werd door de rechter afgewezen. De Vries dacht aan winst door knock-out. Een vergissing. Hij had kunnen weten dat zijn ‘alte’ kameraden nooit zouden rusten. Zeker niet nadat De Vries als textielondernemer furore maakte. Om hem te pakken te nemen, werkt het duo zelfs samen met het Openbaar Mininsterie om De Vries van zijn voetstuk te stoten. En dat is nu al, zonder veroordeling, gelukt. De Vries zal moeten aftreden. En dat is wellicht ook het einde van een zelfstandige Ten Cate. Sukkel!