Nummer 50

Mijn kinderen vinden het fantastisch om kerstpakketten open te maken. Maar meer dan de helft van de inhoud ligt bij mij nog ergens in de garage of gooi ik weg. En duur die troep. Echt schandalig. Verzamel de poen en geef het aan het goed doel, dan is het veel beter besteed. Ik leg het mijn kinderen wel uit.

Nog voor Sinterklaas had ik de eerste kerstkaarten al binnen. Sommige mensen/bedrijven nemen niet eens de moeite hun naam erop te schrijven, maar laten dat er meteen op drukken. Lekker persoonlijk, de secretaresse en postkamer maken overwerk en de directeur weet niet eens dat hij mij een kaart gestuurd heeft. Mijnheer Soweco stuurt mij een dure kaart en vraagt mij geld over te maken voor een sociale werkplaats in Roemenië, dat doen ze zelf ook al, schrijven ze. Ik weet zeker dat de opbrengst van deze actie lager zal zijn dan de kosten van de kaart en de porti.

Ik denk wel dat ik de Almelose Miss World een kaartje stuur. Zij is Turks, haar ouders komen uit Turkije, maar ze is zelf Twentser dan Tom Egbers. En ook haar ouders zijn helemaal geïntegreerd, want die vragen na de uitverkiezing van hun dochter gewoon geld als je met ze wil praten. Zij hebben ook hoge kosten, zeiden ze van de week op televisie. Misschien kunnen ze de rekening sturen naar hun dochter die net 157.000 euro overgemaakt heeft gekregen.

Ach, die mensen weten niet beter. Die maken ook gewoon onderdeel uit van het klatergoudcircus. Barend & Van Dorp betalen hun gasten standaard, als Jack van Gelder graag Dick Advocaat in zijn TROS-programmaatje wil hebben, gaat ook de portemonnee open voor vliegreis businessklas, vijfsterrenrestaurant en -hotel. Bladen als Panorama, Nieuwe Revu en Playboy drijven erop.

Ik heb voor TV Oost een paar jaar de talkshow De Hunnen gemaakt, waarin veelal bekende Nederlanders uit het oosten des lands hun opwachting maakten. Uiteraard betaalde mijn baas voor de gasten hun reiskosten, diner en in sommige gevallen een overnachting bij buurman Van der Valk. Maar vaak wilden ze meer. Als je mensen vraagt op een bepaald tijdstip naar een (voor westerlingen) uithoek van het land te komen, moet je gastvrij zijn. De krantenjournalisten hebben het gemakkelijker, die bezoeken hun gast en maken een verhaaltje.

Ik heb in al die jaren één keer voor een gesprek betaald. Dat was mijn allereerste interview met Herman Brood. Die moest op de tijd dat hij normaal gesproken naar bed ging (om circa acht uur op een zaterdagochtend) in de studio zijn. De kosten voor hotel, vervoer van taxi en drank (en drugs) heb ik toen contant gegeven. Het was een geweldig interview, ik ben \’s nachts op stap geweest en al die drank mocht ik (uit eigen zak) ook betalen.