Nummer 39

Heracles heeft een piepkleine perskamer. Die was ooit nog kleiner, maar de vroegere trainer Gertjan Verbeek liet de bezemkast ooit verbouwen tot een voor de eerste divisie normale ontvangstruimte. Toch blijft het weinig meer dan een ruim konijnenhok en dat is natuurlijk verre van geschikt voor de media-aanloop die de club sinds de competitiestart heeft.

Ze hadden daar tot dit seizoen een paar gezellige dames achter de bar en een persman die altijd vriendelijk gedag zei als je kwam, want dat betekende aandacht voor zijn cluppie. En in plaats van Dolf Roks of Roy Wesseling mag de perschef tegenwoordig na afloop naast Guus Hiddink achter de tafel zitten of naast Danny Blind. De gepromoveerde omstandigheden maken niet het allerbeste in hem los, laat ik het voorzichtig uitdrukken.

Ze hebben tegenwoordig bij Heracles ook pr-dames die hooguit op hun fysieke kwaliteiten zijn uitgenodigd, want ze begrijpen er helemaal niets van. Na afloop van de wedstrijd moet er vijftig man in die bedompte persruimte werken op pakweg 25 vierkante meter. Wachtend op de oubollige persconferentie, de perschef schuifelt zenuwachtig heen en weer en verspreekt zich om de drie woorden van gewichtigheid.

In die zweterige ruimte zitten drie deuren. De normale deur die leidt naar de uitgang is afgesloten en daar gaat dan zo’n muts demonstratief voor zitten en begint aan je te trekken als je er toch in of uit wilt. Aan de achterkant van de bar vlak naast de tafel waarachter de trainers zitten (met geen mogelijkheid te bereiken) is de hoofdingang gemaakt. En dan is er nog een zij-ingang die leidt naar de ruimte voor de kleedruimte. Maar daar is Talpa de baas. De alleraardigste Humberto Tan is er regelmatig, achter hem lopen die pr-trutjes als geile teefjes aan. Waar Heracles het in de afgelopen jaren vooral van Radio Almelo, het plaatselijke huis-aan-huisblad, Tubantia en de regionale omroep moest hebben, is er tegenwoordig zelfs internationale belangstelling voor de club. En dan moet je als perschef sterk in je schoenen staan.

Er hebben zich al bijna vechtpartijen voorgedaan. En dat gaat gebeuren ook, want ik heb ze na de eerste weken in opperste verbazing rondgelopen te hebben gezegd dat ik het getrek en gesjor van die sukkels niet meer accepteer. Jan Smit, de voorzitter, is helemaal euforisch over zijn club, die wil van geen kritiek weten, ik heb hem op de fascistoïde trekjes van een paar van zijn klerken gewezen. Maar hij is deze week druk voor een foto waarop hij een armgevecht met collega Joop Munsterman imiteert. Hij geniet na zeven magere jaren.